Þegar ég var menntaskólanemi og síðar ungur fullorðinn maður fannst mér oft eins og ég væri eini trúleysinginn í heiminum. Það þótti ekki til siðs í þá daga (já, það er svona stutt síðan) að vera mikið að úttala sig um að guðir væru ranghugmynd og mýta, enda var kirkjan alltumlykjandi í samfélaginu, átti skuldlaust allar stórhátíðirnar og stóru stundirnar í lífi manna. Hvað sem öllum vísindum leið áttum við að líta upp til presta og helst vera auðmjúk, spariklædd og pen í návist þeirra.
Á aðfangadag sagði Agnes M. Sigurðardóttir eftirfarandi í ræðu sem var send út í ríkissjónvarpinu:
Margar sögur Biblíunnar eru myndrænar á meðan aðrar frásögur eru það ekki. Frásögur guðspjallamannanna tveggja af fæðingu Jesú eru ólíkar. Lúkas segir frá atburðinum sjálfum, fæðingu barnsins hennar Maríu, Jóhannes segir frá því hvað sá atburður merkir og hvað Guð meinar með honum.
Sóknargjöld eru eitt helsta hagsmunamál Þjóðkirkjunnar. Þau voru skert eftir hrun og samkvæmt útreikningum Þjóðkirkjunnar fengi hún um milljarði meira á ári ef engin skerðing hefði orðið.
Fyrir 27 árum ca. fermdist ég borgaralega, eins og það hefur haldið áfram að kallast - þrátt fyrir tuðið í sumum.
Ég hef frá því að ég man eftir mér sem röflandi einstaklingi verið afar trúlaus. Aldrei getað fellt mig hið minnsta við hugmyndir um yfirnáttúru og guði. Það hentaði mér því mjög vel að það væri hægt að halda svona verða-fullorðinn-athöfn á guðlausum forsendum og ég valdi þá leið. Hef aldrei séð eftir því. Það var ljómandi vel lukkað og hróður þeirra athafna hefur stigmagnast með hverju árinu. Nú taka mörghundruð börn þátt, en voru bara 20-30 þegar ég var með.
Movable Type
knýr þennan vef