Hégómi í páfagarði

Stundum er gaman að fylgjast með því sem gerist í páfagarði. Við munum þegar Limbó var lagt niður og nýlega ákvað páfi að smokkurinn væri ekki alslæmur. Nú er það líka orðinn siður hjá páfa að höggva tré í skógi og prýða það alls konar glingri á Péturstorgi jafnvel þótt Jeremía hafi greinilega verið alfarið á móti jólatrjám og jólaskrauti:

Siðir þjóðanna eru hégómi. Menn höggva tré í skógi, og trésmiðurinn lagar það til með öxinni, hann prýðir það silfri og gulli, hann festir það með nöglum og hömrum, svo að það riði ekki. Skurðgoðin eru eins og hræða í melónugarði og geta ekki talað, bera verður þau, því að gengið geta þau ekki.

Sérhver maður stendur undrandi og skilur þetta ekki, sérhver gullsmiður hlýtur að skammast sín fyrir líkneski sitt, því að hin steyptu líkneski hans eru tál og í þeim er enginn andi. Hégómi eru þau, háðungar-smíði. Þegar hegningartími þeirra kemur er úti um þau.

Auðvitað er þetta hárrétt hjá Jeremía. Það er hégómi að höggva tré og skreyta það með andalausu glingri enda er allt hégómi samkvæmt Prédikaranum, aumasti hégómi:

Því að örlög mannanna og örlög skepnunnar _ örlög þeirra eru hin sömu: Eins og skepnan deyr, svo deyr og maðurinn, og allt hefir sama andann, og yfirburði hefir maðurinn enga fram yfir skepnuna, því að allt er hégómi.

En það er ekkert að því að gera sér glaðan dag og fagna rækilega eftir svona þrjá daga þegar það er orðið ljóst að sól er farin að hækka á lofti enn á ný. Jólaljósin minna okkur á þetta og grænt jólatréð lofar nýju sumri.

Vonandi misstu sem fæstir af undurfögrum tunglmyrkva þennan stysta dag ársins og þeim sem eiga eftir að kaupa glaðning handa sínum nánustu er góðfúslega bent á tvær frábærar og nýútkomnar bækur: Ranghugmyndina um guð og Þú sem ert á himnum.

Sígild hugleiðing: Vetrarsólstöður 2008