Almannarómur heldur því fram, að kirkjan sé drepleiðinleg. Ljótt ef satt er. Leiðinlegt er það sem snertir mann ekki, hrærir ekki við strengjum sálar og anda. Samtíminn leitast við að meta flest allt á mælikvarða skemmtanagildisins. Allt á að vera svo fyndið, bara grín, bara djók, af því að það selur. Allir eiga að vera svo hressir, og öll alvara útlæg með öllu. Og því miður reynir kirkjan á stundum að reka af sér slyðruorð leiðindanna. Með tívolisering trúarlífsins, útlegð andaktar og virðingar og alvöru. Og þá týnir kirkjan sjálfri sér í buslugangi yfirborðsmennskunnar.
Textinn hér fyrir ofan er tekinn úr páskaprédikun herra Karls Sigurbjörnssonar fyrir fjórum árum. Á undan þessum kafla hafði Kalli litli þó gert sitt besta til að slá á létta strengi, vera fyndinn og hress með eftirfarandi orðum:
Til forna var talað um “páskahláturinn” Á páskadagsmorgni var að sögn farið með gamanmál í kirkjunni og hlegið dátt, hlegið og kæst yfir því sem er ótrúlegast alls: Að hinn krossfesti Kristur er upprisinn, lífið hefur sigrað dauðann. Hann dó vegna vorra synda, hann dó fyrir þig, til fyrirgefningar syndanna. Guð sneri illu til góðs, dauða til lífs. Já, Guð lék á djöfulinn, felldi hann á eigin bragði. Það er hið hlægilegasta af öllu hlægilegu, ótrúlegasta af öllu ótrúlegu, gleðilegast allra gleðiefna. Að vissu leyti eru páskarnir því alltaf og ævinlega brandari Guðs sem hlær að hiki og efa og hálfvelgju kirkju sem fremur vill trúa á föstudaginn langa en páska, sem fremur vill sleikja sár uppgjafar og vonleysis en syngja sigursöngva og þakkargjörðar.
Páskarnir eru alltaf og ævinlega brandari Guðs sem hlær. Kanntu ekki annan, Guð?
Að fólk á 21. öld skuli líta á svona velling sem vitræna nálgun á tilverunni er kannski það hlægilegasta af öllu hlægilegu og ótrúlegast af öllu ótrúlegu. Í það minnsta hlægilegra en tilhugsunin um almáttugan guð sem lætur pynta og drepa son sinn svo hann geti fyrirgefið mönnunum að vera ekki betri en hann gerði þá. Auðvitað er grátlegt að nokkur maður geti litið á slíka hugmynd sem hápunkt visku og gæsku eða sem grundvöll lífsskoðunar sinnar.
Eitt sem mér finnst frekar skrýtið við krossfestingu Jesú, hann gerði þetta til að mannkynið losnaði við að þurfa borga syndir sínar, til að vera góður við okkur ok svo fór hann eftir allt þetta til himna og settist við hægri hönd föður síns, hann guð og við værum ''off the hook'' þarna með syndir.
Jesú borgaði lítið fyrir það að gerast almáttugur, ef við erum sloppinn við það að þjást afhverju er heimurinn yfirfullur af þjáningum og þurfum samkvæmt öllum trústofnunum að haga okkur vel annars förum við til helvítis og allt það?
Ef eitthvað Jesú skuldar okkur ennþá meira
Hilmir, ég skil ekki af hverju það þarf að skíra börn, vegna þess að þau fæðast syndug, ef garmurinn átti að redda því.
Sennilega þarf guðfræðing til að skilja þessi ósköp.
Ég set nú líka spurningarmerki við þaðáf hverju það var Guð sjálfur sem færði fórnina. Ég hélt að sá syndugi væri sá sem færði fórnir til yfirbótar. Látum liggja milli hluta að hann var svo sjálfur fórnin. (Var almættið að játa á sig synd?)
Það er verðug ábending hjá Reyni að fyrst hann fór í gegnum allt þetta show til að afnema erfðasyndina á táknræan máta (ekki sé ég nein mekanísk rök fyrir að þetta sé aðferð til að afema syndir) hversvegna hún skuli enn vera aðalagnhald Kristninnar og skírnin enn við lýði.
Ef þetta var svo allt vegna þess eins að afnema þá synd, hversvegna þá allur þessi rekstur í s.l. tæp 2000 ár? Félagskapur sem byggir á því a berjast fyrir að eitthvað sé afnumið, hlýtur að lognast útaf þegar það er afnumið.
Önnur spurning um siðvitund Kirkjunar er hvers vegna það þykir eðlilegt og sjálfsagt að drepa eitthvað saklaust og hreint, sem engan þátt á í misgjörðum manns til að bæta fyrir eigið svínarí?
Ekki fylgir heldur sögunni hvernig það geist að eitthvað, sem er staðreynd hverfi ur forsögunni við að uthella saklausu blóði, hvað þá með sýndarmannáti því sem stundað er í kirkjum. Er ekki rétt að krefjast greinargóðra skýringa á þessu eða er þetta kannski líka bara mystery?
Annars svona utan efnis, þá langar mig að deila með ykkur bókinni "Tacitus og Bracciolini" eftir: John Wilson Ross. http://www.gutenberg.org/etext/9098 Hér sýnir hann fram á að annálar Tacitusar eru falsaðir. Hann hefur engar andkristnar forsendur og minnist ekki á tilvitnunina frægu að því er ég fæ séð. Varðandi Tacitus, þá er vert að hafa í huga að Annálar þessir fundust á 15. öld eftir að Vatíkanið bauð verðlaun fyrir verðmæt rit. Allt ´einu dúkkaði þetta ritsafn upp, sem talið er hafa spannað 16 bækur. Inn í safnið vantar þó bækur 7-10 og góðan hluta af bókunum sínu hvoru megin við. Hvaða ár skyldu þau spanna? Jú 29-32AD. Alveg stórmerkileg tilviljun! Enná merkilegra er þó að Tacitus skyldi svo hafa nefnt Jesú og Pílatus svona í hálfkæringslegu framhjáhlaupi þegar samkvæmt þessu, hljóti hann að hafa fjallað ítarlegar um þessi stórmerki í hinum "týndu ritum."
Langaði bara að deila þessu með ykkur af því að ég er í svo miklu Sleppúrskapi.(Páskaskapi)
Sæll Jón Steinar, fyrst þetta er "utan efnis", eigum við þá ekki að ræða þetta á spjallinu? Ég stofnaði þráð um þetta þar.
Lokað hefur verið fyrir athugasemdir við þessa færslu. Við bendum á spjallið ef þið viljið halda umræðum áfram.
Matti - 04/04/10 12:35 #
In nomine Patris et pedofillii et Spiritus Sancti...