Trúarjátning trúleysingjans

Ég var skírður þegar ég var vanviti árið 1979 í litlum bæ út á landi. Ég gerði heimaverkefni mín í kristinfræði er ég var krakki í barnaskóla og litaði myndir af goðsögu sem kallaður er Jesús Kristur Jósepsson. Ég fékk gefins Nýja testamentið er ég var 12 ára. Ég gerði tilraun til að lesa það rit. Ég fór í fermingarfræðslu og var látinn lesa valda kafla úr Nýja testamentinu þegar ég var á frekar viðkvæmum aldri. Ég var fermdur til þess að staðfesta fyrrgreinda skírn mína. Ég var þrettán ára og rúmlega 6 mánaða. Ég á afmæli 25. september.

Þessir atburðir eru í dag með öllu merkingarlausir fyrir mér. Inná milli þessara atvika var mér sagt frá fljúgandi englum, uppvakningum, heimsflóði, vélarbrögðum og vitaskuld almáttugum, algóðum og alvitrum guði sem hafði víst nauðgað konu fyrir einum tvöþúsund árum til að verða mannlegur og til þess að láta hýða sig og krossfesta til að bæta upp fyrir hina upprunalegu synd sem má rekja til táknrænnar sögu um Adam og Evu, par sem ekki var til. Af því má dæma að ekki aðeins var þessi vera al-alltsaman þá var það líka afar ímyndunarveikt og haldið alvarlegum kvalarlosta.

Í þessu litla bæjarfélagi sem ég ólst upp í var einhvernmeginn búist við því að allir mundu trúa á eitthvað kriststengd, þannig að þessi smábær var sem betur fer ekki útungunarstöð fyrir kristna og blóðheita bókstafstrúarbrjálæðinga. Þetta tiltekna kristilega sinnuleysi var hrein blessun, ef mér leyfist að nota það orð, en einnig stend ég í þakkarskuld við foreldra mína sem ólu mig alls ekki upp undir guðsótta og kristnum siðum, gildum eða venjum. Þó voru þau samt föst í viðjum hins kristilega hefðarréttar, þ.e. að kristindómur hafi eitthvað óskorað einkaleyfi frá ríkinu til að fylla hugi barna á öllum aldri af alveg hreint stórkostlegu bulli. Þó svo að trúboðið var ekki starfrækt af miklum móð, þá skildi hin kristilega "kennsla", eða öllu heldur kristileg ítroðsla, ýmis ummerki í mínum hugsunarhætti.

Mér fannst yfirnáttúran og hið ótrúlega ekki vera svo ólíklegur veruleiki; jólasveinar, geimverur, andar, draugar, grýlur, álfar, tröll, guðir og aðrar forynjur auk ýmis afbrigði sem þessu fylgdi svo sem hugsanaflutningur, örlög, spá í framtíð, lófa og bolla, kraftaverk á borð við að fljúga, gera sig ósýnilegan og hvaðeina þetta var allt "til" í mínum huga. Það sem meira er, einu sinni var himnaríki og helvíti raunverulegur staður, sem leiddi einnig til þess að ég trúði á þann möguleika að aðrir ævintýralegir staðir væru til líka, stútfullt af drekum, svartálfum, galdraköllum og þess háttar. Vissulega átti frjótt ímyndunarafl drengsins sem ég var stóran þátt í að bæta ofaná ævintýraheim kristninnar, en það var annað og stærra vandamál sem fylgdi þessu.

Er ég byrjaði að velta fyrir mér þessari hálf-kristilegu uppeldissögu finnst mér það einna athyglisvert að engin önnur lífsskoðun eða heimsmynd var á boðstólnum í bænum sem ég ólst upp í. Ég man ekki eftir því að rætt var alvarlega um Búddisma, Hindúisma, Gyðingdóm, Íslam eða önnur trúarbrögð og hvað þá efahyggju, heimspeki, gagnrýna hugsun, guðleysi né trúleysi í barna- eða gagnfræðiskóla nema sem einhverjar undirmálsgreinar, varla það. Um yfirnáttúru og ævintýri, goðsagnir og lygar, byrjaði ég ekkert að efast um fyrr enn alltof seint á ævinni og það er ekki svo langt síðan að ég náði að losa mig algjörlega undan þeirri hugsanavillu að einhverskonar yfirnáttúra og ótrúlegheit sé til, þó það sé ekki nema bara smá vottur, oggupínupons, nanódropar af hinu fjarstæðukennda. Og þvílíkt fargan! Og þvílíkt kjaftæði!

Í dag get ég sagt með stolti að ég trúi ekki á þríeinan gvuð, ég trúi ekkert að einhver Jesús Kristur hafi verið til og hvað þá að viðkomandi hafi verið krossfestur fyrir eitthvað slæmt sem ég á að hafa gert, að hann hafi verið upprisin og flogið svo upp í himingeiminn án nokkura hjálpartækja og hvað þá að þessi maður birtist aftur. Ég trúi ekki að einhver 2000 ára gömul þverstæðukennd, kreddufull og hrottaleg bókarskrudda sem notuð hefur verið sem afsökun fyrir ógeðslegum ódæðisverkum innihaldi svörin við öllum lífsins gátum. Ég trúi þessu ekki, því þetta er kjaftæði. Ég viðurkenni þó, og þetta er mín trúarjátning, að ég trúði þessu einu sinni. En það var ekki mér að kenna, heldur þeim sem sáðu þennan óskunda í minn óþroskaða svampheila er ég var krakki, en sem betur fer varð ekki varanlegur heilaskaði af en nógur var samt skaðinn. Efalaust hafa fleiri lent í þessum ósköpum en ég.

Þó er einn hlutur sem ég vill trúa og bind vonir við. Að búið sé að klippa á hinn óhefta aðgang presta, preláta og djákna að skólabörnum.