Andvarp frá liðnum tíma

Svona talar maður sem hefur horft inn í sortann og horfst í augu við andlegt skipbrot guðleysisins, mannhyggjunnar, vísindalegrar efnishyggju, eins og það hét, í helju Gúlagsins, illskunnar, mannfyrirlitningarinnar. Guð er. Líka þar. #

Svo mælti Karl Sigurbjörnsson biskup í páskapredikun sinni. Það væri synd að segja að Karl væri samkvæmur sjálfum sér því fyrr í predikuninni sagði hann þetta:

Við verðum að geta kallað það besta fram í hvert öðru. Til þess þurfum við að leggja okkur öll fram í agaðri samræðu af sanngirni og virðingu fyrir náunganum.

Það er augljóst þeim sem heyrðu (nú eða lásu) predikun Karls að sanngirnin og virðingin sem hann boðar á bara að virka í aðra áttina. Við sem höfum „brotið niður traust til þeirra grunnstoða og stofnana og embætta sem heilbrigt samfélag hlýtur að byggja á“ (les: ríkiskirkjunnar) eigum að þakka fyrir skítinn sem Karli og félögum þóknast að ausa yfir okkur. Og eins og hefur margítrekið komið fram þá erum við öfgafólkið í umræðunni, sem vöðum um með óvirðingu fyrir náunganum, þegar við gerumst svo frökk að benda á og mótmæla ummælum eins og þessum eftir biskupinn.

Fyrst að það sem ég hef nú þegar skrifað gerir mig að öfgamanni í augum fólks þá er best að ganga bara lengra. Þessi nýjustum ummæli Karls í garð trúlausra er enn eitt dæmið um það að hann er einfaldlega hvorki umburðarlyndur né kærleiksríkur. Hann er hatrammur og fordómafullur maður sem er fulltrúi liðins tíma í íslensku samfélagi. Tíma þegar þeim sem sem voguðu sér að taka því ekki þegjandi og hljóðalaust sem yfirvöld, veraldlega eða yfirnáttúruleg, boðuðu var mætt með hörku, hatri og útskúfun.

Í samfélagi þar sem að fjölbreytni skoðana, og umræða þeirra sem hafa mismunandi skoðanir, ríkir er Karl Sigubjörnsson biskup einfaldlega eins og nátttröll sem dagað hefur uppi. Hans tími er liðinn.