Að spila með tilfinningar fólks

Í framhaldi af hugvekju Jóns Magnúsar um persónulega trú þá spyrja sumir sig kannski hvar mörkin liggja milli þess sem við á Vantrú látum skipta okkur máli og því sem að angrar okkur ekki. Viðhorf til lífs eftir dauðann liggja til dæmis á þessum óljósu mörkum. Margir trúa að þeir eigi sér einhverja tilveru eftir dauðann. Ég get ekki sagt að það trufli mig þó ég sé ósammála og vilji helst að fólk reyna að njóta þessa lífs sem við höfum. Ég er nefnilega hálfhræddur við að fólk sjái ekki fegurðina í þessu lífi þegar það er að hugsa um hugsanlegt framhaldslíf.

Það sem angrar mig er hins vegar fólk sem er að boða þekkingu sína á framhaldslífi. Þetta fólk hefur ekkert í höndunum nema ágiskanir frá sjálfum sér eða öðrum. Það stoppar það hins vegar ekki í að halda þessum skoðunum sínum fram sem, oft bókstaflega, heilögum sannleika. Það er ekkert sem bendir til þess annars en að vitund okkar deyi með líkama okkar, stundum deyr vitundin á undan líkamanum. Það bendir allt til þess að það sem við hugsum um sem okkur sjálf sé starfsemi sem fer fram í heilanum. Þessi starfsemi er mögnuð niðurstaða þróunar lífs á jörðinni og sýnir að mínu áliti hve náttúran er stórfengleg.

Það sem angrar mig þó eiginlega mest eru þeir sem segjast geta flutt okkur skilaboð frá látnum ástvinum. Á mjög persónulegan hátt þá særir þetta mig. Þetta er í raun ekkert annað árás á persónur sem ekki geta lengur varið sig. Þar að auki er þarna verið að hræra í tilfinningum fólks sem á oft mjög erfitt. Það skiptir engu máli þó tilgangurinn sé stundum góður (þó oftast sé bara verið að veiða peninga) því það bendir ekkert til þess að þetta hjálpi neitt sérstaklega.

Ef einhver telur sig geta náð sambandi við látið fólk og geti komið fram með traustar upplýsingar frá því þá ætti ekki að vera nokkurt vandamál að staðfesta þessa hæfileika. Miðlar, prestar og aðrir sem eru í andlega bransanum, láta oft eins og að vísindalegar rannsóknir séu of gallaðar til þess að rannsaka hæfileika þeirra. Það er hentugt viðhorf. Því miður hafa þeir náð að smita almenning af þessari tortryggni. Orðið vísindi virðist vekja upp hugmyndir um einhverja elítu sem ákveður hvað er satt og hvað er ósatt. Þetta er sorgleg skrípamynd því þó vísindin séu ekki fullkomin þá eru þau besta tólið sem við höfum í upplýsingaleit okkar. s Ég segi að miðlar ættu að geta sýnt fram á hæfileika sína við aðstæður þar sem er búið að taka út allar mögulegar breytur sem gætu hjálpað þeim. Þetta er það sem ég á við þegar ég tala um vísindalega rannsókn. Einstaklingur sem telur að hann geti haft samband við látna aðila ætti að geta gert það án þess að þurfa að horfa á svipbrigði hjá þeim sem tengist hinum látna, án þess að vita nokkuð fyrirfram um þann sem er að koma eða hinn látna og án þess að koma með spurningar sem veita aukalegar upplýsingar. Miðlar geta þetta ekki. Þeir þurfa að lesa svipbrigði, vita eitthvað fyrirfram eða að koma með ágiskanir til að leiða sig áfram.

Það er alvörumál að hræra í tilfinningum fólks til látinna ástvina. Þeir sem segjast geta haft samband við látið fólk ætti að geta sýnt fram á hæfileika sína. Ef þeir geta það ekki, eða vilja það ekki, þá ættu þeir að láta að þessa hluti vera. Ég held að svona starfsemi ætti líka að vera refsiverð nema að til komi eitthvað sem staðfestir að hæfileikarnir séu til staðar. Það er nefnilega fátt auðvirðilegra en að ráðast á fólk þegar því líður sem verst.