Efnaskiptakúrinn

Á bloggvöllum Netsins rakst ég á uppskrift að öflugum megrunarkúr sem einhver kona flaggar. Hann heitir því fróma nafni Efnaskiptakúr Landspítalans.

Með þessum kúr, sem stendur í 13 daga, á að vera hægt að losna við allt að 20 kíló á einu bretti. Það má vel vera rétt, en þau ættu að koma ansi fljótlega aftur, ef litið er til næringarfræðilegra forsendna.

Því hvernig á þessi kúr mögulega að geta hraðað á efnaskiptunum, eins og gefið er í skyn í lýsingu? Vitað er að allt svelti hægir á þeim. Eina færa leiðin til að hraða efnaskiptunum felst í aukinni hreyfingu.

En þetta heitir nú einu sinni efnaskiptakúr Landspítalans og því ætti þetta að vera í góðu lagi, ekki satt? Ónei, nafnið eitt og sér segir ekki neitt. Þessi kúr tengist reyndar Landspítalanum ekki neitt, en nafngiftin nægir til að fólk fái traust á honum. Þetta er greinilegt dæmi um vísun í yfirvald, með þeim annmörkum þó að þessi yfirvöld sem notast er við gefa sig ekki á nokkurn hátt út fyrir að halda því á lofti sem fullyrt er. Nafn kúrsins er einfaldlega lygi.

Ekki veit ég hver lætur sér detta í hug að setja saman annan eins kúr og kenna hann við Landspítalann. En sá hinn sami hlýtur að fá eitthvert undarlegt kikk út úr því að spila með trúgirni fólks.

En af hverju er ég að tala um þetta hér? Jú, þetta er enn eitt dæmið um yfirburði gagnrýninnar hugsunar framyfir trúgirni. Skeptíkerar eru einfaldlega mun betur í stakk búnir til að sía út alls kyns vitleysu sem að þeim er rétt meðan hinn trúgjarni stekkur á eitthvað svona og byrjar að misþyrma sjálfum sér. Af því að bullið sem hann les er kennt við virðulega stofnun spyr hinn efagjarni sig strax að því hvað það sé nákvæmlega sem geri þessa töfralausn öðruvísi en aðrar svipaðar. Í þessu tilviki: Ekki neitt. Svelti hægir á efnaskiptunum og kaffibolli og buff breyta þar engu um.

En svo eru líka til virðulegar stofnanir sem halda sjálfar bulli og vitleysu að almenningi. Þær hafa hlotið virðuleika sinn í krafti valda og auðæfa gegnum aldirnar, enda íburður mikill og háheilög slepjan á hverju strái. En boðskapurinn þarf ekki að vera neitt sennilegri en næsta órökstudda fullyrðing þótt stofnunin sé gulli prýdd. Hjá slíkri stofnun felst rökvillan í vísun í sjálfa sig, átorítet sem er þó ekkert átorítet.

Nei, kirkjan er ekkert alvöru átorítet heldur aðeins virðulegur frontur eftir aldalanga auðsöfnunina. Hugmyndakerfið á bak við glingrið er einfaldlega fávíslegt moð sem stenst enga gagnrýna hugsun.

Skoðum þetta aðeins. Tökum fjögur af fjölmörgum dæmum um hina samfélagslegu hægingu efnaskipta sem þessi stofnun hefur þröngvað upp á þjóðarlíkamann. Því hvað er þessi stofnun búin að vera að boða gegnum aldirnar? Heftingu og aftur heftingu.

Anti-Ónaní

Sjálfsfróun er ljót og synd og ég veit ekki hvað. Í ljósi Biblíusögunnar um Ónan hafa gegnum aldirnar sprottið alls kyns draugasögur kringum rúnkið, til að fæla fólk frá því að ástunda þetta. Afleiðingarnar áttu að vera blinda og annar ófögnuður eða eins og fram kemur hjá Mormónum, skapar sjálfsfróunin víst falska kennd öryggis og ástar og þar með á að vera hætta á að wankerinn finni ekki nægilega þörf fyrir að koma sér upp fjölskyldu.

Útrás kynhvatarinnar á að leita innan hjónabands, með fjölgun mannkyns að hinu eina markmiði, samkvæmt boðun kristinnar kirkju gegnum aldirnar. Þjóðkirkjan tjáir sig reyndar ekki mikið um rúnk á okkar tímum, enda búið að sýna fram á að öll sáðlosun er körlum til heilsueflingar, hamlar krabbameini í blöðruhálsi og eistum. Og hjá báðum kynjum losnar um spennu, sem aftur leiðir til friðsamlegra samfélags.

Anti-hómó

Gegnum aldirnar hafa hommar verið ofsóttir fyrir kynhneigð sína og enn í dag útilokar Þjóðkirkjan þá frá kristilegu hjónabandi. Ruglsöfnuðirnir til hliðar við hana bjóða afhommun, en skilaboðin hafa alltaf verið þessi: Haldið aftur af þessu því þetta er synd. Kynlíf í trúboðastellingu til fjölgunar mannkyni, takk!

Svona hefur þessi költstofnun verið upptekin af kynhegðun manna. Og hugsið ykkur alla þá sálarangist sem þessi stefna hins trúarlega átorítets er búin að kosta. Að ekki sé talað um það þegar fautarnir koma í kjölfarið og ofsækja þá sem uppvísir verða af því að lifa á svig við Biblíuna. Hommahatur er bein afleiðing kirkju og kristni.

Lífsgleði njóttu - ekki

Vissuð þið að kirkjan bannaði dans og hljóðfæraslátt á Íslandi öldum saman? Afleiðing þessa er meðal annars sú að lítið hefur varðveist af íslenskri tónlistarhefð frá fyrri tímum. Menn fóru ekki að eignast hljóðfæri af einhverju viti fyrr en á ofanverðri nítjándu öld, þegar hið veraldlega ýtti hinu geistlega út af borðinu.

Nei, það mátti ekki vera gaman hjá alþýðunni. Hún átti öllum stundum að vera á bæn að biðja guðinn sinn um að fyrirgefa sér skemmtanaþörfina, kynhneigðina og kynhvötina.

Ekki blóta!

Það er víst hollt að blóta. Sé eitthvað að marka nýlegar niðurstöður rannsókna leiðir bölv og ragn til losunar og afraksturinn er tilfinningalegt stabílítet. En kirkjan hefur ekki verið neitt sérlega hliðholl slíkri útrás en í staðinn boðað sveltikúr tjáningarinnar.

Kannski það eigi sér orsakir í því hve blótsyrði þau sem við notumst mest við eru kristileg. Helvítis djöfulsins andskotans er í augum hennar eins konar særingaþula sem beint er til myrkraaflanna í neðra, antí-bæn og svartur galdur. Hún er gamalgróin sú hjátrú að einhverskonar galdramáttur felist í orðunum. Bænir og bölbænir eru ágæt dæmi um slíkt, en líka sá háttur að sneiða hjá því að nefna hlutina sínum réttu nöfnum af ótta við að með því sé eitthvað illt sært fram. Þannig veigruðu menn sér við því að nefna djöfulinn á nafn og gáfu honum alls konar gælunöfn með minni kyngikraft. Slík skrauthvörf hafa líka verið notuð á dýr sem menn hræddust, refurinn t.d. kallaður lágfóta og þar fram eftir götum. En auðvitað er ekki heil brú í slíku táatipli kringum orð, þetta er hin mesta bábilja.

Nýlega mátti lesa frétt þess efnis að dönskum skólabörnum sé nú bannað að blóta, en munnsöfnuður þeirra þykir frekar kjarnmikill. Þarna eru tepruáhrif kristninnar að verki, hömlur lagðar á sjálfsagða og eðlilega hegðun sem hreinsar taugakerfið.

Já, hinar kristnu hömlur er svo víða að finna og þær eiga sér svo djúp áhrif í menningu okkar að við tökum ekki lengur eftir þeim. En eins og sýnt hefur verið fram á hér er ekkert sem bendir til þess að afraksturinn sé góður, öðru nær.

Hafið þið áhuga á einhverjum þessara efnaskiptakúra Þjóðkirkjunnar? Er ekki kominn tími til að gefa bælandi boðskap hennar frí?