Ofstæki og hatur

Ég er alinn upp í guðsótta og góðum siðum. Öll dýrin í skóginum eiga að vera vinir og enginn er alslæmur. Hugmyndir mínar fékk ég úr umhverfinu, hvort sem það var úr kristni, Dýrunum í Hálsaskógi eða Hávamálum, en auðvitað lærði ég mest af mínum nánustu, sem aldrei töluðu illa um nokkurn mann.

En þegar ég varð fullorðinn lagði ég af barnaskapinn, eins og segir í afar leiðinlegri bók. Ég fór smátt og smátt að líta á guðsótta sem sorglegan misskilning og barnaskap, en hélt í að allir ættu að vera vinir, góðir hver við annan.

Ég tel það skipta máli hvernig heimurinn er og ekkert veit ég skemmtilegra en að fræðast um alheiminn, frá því smæsta til hins stærsta, en þó sér í lagi um mannskepnuna. Sökum þess hvað ég er gegnsýrður af kristni hélt ég lengi vel að mikilvægasta spurningin væri hvort til sé Guð, eða guðir. Reyndar eru ekki nema örfáar vikur síðan ég hélt þessu fram í samtali við biskupsritara. En nú hef ég skipt um skoðun.

Spurningin um tilvist guðs skiptir nákvæmlega engu máli, ef enginn guð er til. Sé almáttugur guð til skiptir tilvist hans þó auðvitað höfuðmáli. Ætli þetta þýði ekki að ég sé orðinn sannfærður trúleysingi, loksins. Í hugum trúaðra þýðir þetta auðvitað að ég er orðinn þröngsýnn ofstækismaður.

En hvað olli þessum sinnaskiptum?

Ég hef nú kannað hinstu rök tilverunnar markvisst í um þrjá áratugi, sem unglingur, námsmaður, fræðimaður og áhugamaður. Unglingurinn var ringlaður í ríminu. Námsmaðurinn komst að því að maður fær ekki einu sinni steina þegar maður biður guð um brauð, enginn lauk upp þegar bankað var. Fræðimaðurinn komst að því að til eru ótal skýringar á þeim fyrirbærum sem menn kalla yfirnáttúruleg, og ekki er einu sinni hægt að sýna fram á tilvist þeirra. Áhugamaðurinn hélt svo áfram að grufla í sögu, heimspeki, guðfræði, sálfræði o.s.frv. En ekkert af þessu dugði til að gera mig jafnafhuga öllum hugmyndum um guð og framkoma kirkjunnar manna og misviturra meðreiðarsveina hennar.

Í rimmunni um innrás kirkjunnar í skóla, og fleiri málum er tengjast ásókn kirkjunnar í börn landsmanna, hef ég séð svart á hvítu að trúin er ekki bara einhver fallegur misskilningur, barnalegar hugmyndir um Stóra-pabba á himnum í bland við viðkunnanleg og algild siðferðisgildi. Nei, trúin er umbúnaður og skálkaskjól manna sem hika ekki við að beita fyrir sig rangfærslum, útúrsnúningum, lygum og óhróðri um þá sem vilja vernda bernskuna. Kirkjunnar menn eru siðblindir eiginhagsmunaseggir sem gera allt til að koma ranghugmyndum sínum inn í barnshugi til að tryggja viðhald þeirrar helsjúku stofnunar, sem malar þeim sjálfum gull, í fullkomnustu svikamyllu allra tíma. Ég held ekki fram að mennirnir séu svona vondir, heldur eru þeir svona blindir.

Og af ofansögðu sést að ég er farinn að tala illa um annað fólk, lái mér hver sem vill. Ég hef enga samúð lengur með trúmönnum sem vilja troða sturlaðri heimssýn sinni upp á aðra, með góðu eða illu. Þolinmæði mín er gjörsamlega á þrotum. Það eru takmörk fyrir umburðarlyndinu og ég lít á það sem skyldu mína að hindra uppgang og viðhald stofnunar sem vinnur gegn heilbrigðri skynsemi, fyrir fimm þúsund milljónir króna af almannafé á ári, og stjórnað er af afturhaldssinnuðum og samviskulausum óheilindamönnum.

Þessir menn hafa sýnt hvað í þeim býr og við vitum hverju trúarbrögðin fá áorkað sé þeim gefinn laus taumur. Jú, jú, það er margt fallegt í boðskap Krists og upp til hópa eru kirkjunnar menn og trúað fólk eflaust hið mætasta fólk, en hugmyndir þeirra um alheiminn eru rangar, forheimskandi og beinlínis hættulegar.

Ég er sannfærður um að heimurinn væri betri án hindurvitna og ímyndaðrar sektar í bak og fyrir. Ég er sannfærður um að heilbrigð skynsemi er betri en þúsund ára tröllasögur, þótt þursinn sé kallaður algóður guð.

Ég er búinn að fá mig fullsaddan af helgislepju, hatursáróðri, heimsku og lygum kirkjunnar manna og ætla að berjast gegn forheimskun minna barna og annarra á opinberum vettvangi. Ég vil ekki að menn komist upp með rangfærslur, óbilgirni, ósannsögli og ósanngirni í nafni heilags sannleika.

Ég er sannfærður trúleysingi og bendi óhikað á hræsni kirkjunnar manna. Kannski er það ofstæki en hvað er að því að berjast gegn óréttlæti og heimsku?