Hinn mikli velunnari samkynhneigðra

Tíðindin af nýafstöðu Kirkjuþingi festa það í sessi sem allir vissu, að Þjóðkirkjan ætlar sér einfaldlega ekki að kasta hjónabandinu á þá „ruslahauga“ að leyfa samkynhneigðum að eiga þátt í því. Það er vandræðalegur tilbúningur að „staðfest samvist“ komi í staðinn fyrir hjónaband.

Karl Sigurbjörnsson spurði á dögunum hvort það væru „fortakslaus mannréttindi“ að fá að ganga í hjónaband. Mitt svar er afdráttarlaust já, að því gefnu að maður sé orðinn lögráða og að annar lögráða einstaklingur vilji giftast manni. Þótt Karl hafi orðað þetta sem spurningu, þá var auðvitað undirliggjandi staðhæfing sem hver sem er getur lesið milli línanna: Það eru EKKI fortakslaus mannréttindi að fá að giftast, heldur réttindi sem eru aðeins frátekin fyrir suma.

Að mínum skilningi ættu allir að vera jafnir fyrir lögum. Fortakslaust. Ég hafna því alfarið að hjátrú og þjóðsögur frá myrkum fornöldum eigi að ráða því hverjum maður má giftast og hverjum ekki. Kirkjan, sem byggir á forneskjulegum helgisetningum, á auðvitað að fá að vera hún sjálf, og ráða því hvað hún leggur blessun sína yfir og hvað ekki, en að fólki sé mismunað þess vegna í landslögum – það er í einu orði sagt ótækt.

Það er hjákátlegt að sjá allt það góða og velmeinandi fólk sem starfar innan kirkjunnar og er laust við hommafóbíu, þegar það vill bæði halda og sleppa ginnhelgum og ótvíræðum boðum Biblíunnar. Það er einfaldlega ekki í réttu trúfélagi. Þetta er ekkert grín, ef maður ætlar í alvörunni að fara eftir boðskap Biblíunnar, þá ber manni ekki bara að neita samkynhneigðum um að fá að giftast:

Þriðja Mósebók 20:13
Og leggist maður með karlmanni sem kona væri, þá fremja þeir báðir viðurstyggð. Þeir skulu líflátnir verða, blóðsök hvílir á þeim.

Þetta er einfaldlega hvorki samrýmanlegt hugmyndum nútímamanna um mannréttindi, né þeim sigrum sem mannréttindasinnar hafa unnið síðan á upplýsingaröld.

En kirkjunnar menn sitja fast við sama keip. Einhver presturinn bar sig aumlega undan þessari voða ómaklegu gagnrýni og benti réttilega á að kirkjan hefði nú verið að „ræða þessi mál“ í meira en áratug. Það var og! Þetta er greinilega í góðum höndum fyrst kirkjan er að „ræða“ þetta; við sem þolum ekki mannréttindabrot eða mismunun getum þá væntanlega bara slakað á og lagt árar í bát. Kirkjan sér væntanlega bara um að „ræða“ þetta, ha?

Málið er bara að það dugir ekki að ræða þetta bara. Það þarf að sjást árangur. Meira en áratugur af blaðri um guðfræðileg álitamál hefur ekki skilað mannréttindabaráttu samkynhneigðra áfram um þumlung. Ekki einn þumlung. Ef þetta væri ekki grafalvarlegt mál, þá gæti maður næstum því hlegið. En „það sem þér gerið mínum minnsta bróður, það gerið þér mér,“ á maður einn að hafa sagt. Það verður ekki við það unað að hjátrú og kreddur standi á bremsunni á mannréttindabaráttunni. En á þeirri bremsu telur Karl Sigurbjörnsson sér skylt að standa „og að standa vörð um gróin trúarleg og samfélagsleg gildi. Ég axla fúslega þá ábyrgð að hafa reynst þar þröskuldur á vegi þeirra sem lengst hafa viljað ganga,“ sagði hann í viðtali í fyrra. Skilaboðin eru: Samkynhneigðir mega alveg vera til, en ef þeir vilja giftast er Karli að mæta. En auðvitað er það satt hjá honum að þetta sé skylda hans – þetta er nú einu sinni vinnan hans.

„Ef Alþingi heimilar prestum og forstöðumönnum trúfélaga að gerast vígslumenn samkynhneigðra væru það bein afskipti af helgisiðum og innri málum trúfélaga. Slíkt tíðkast ekki í neinu þjóðfélagi sem við viljum miða okkur við,“ sagði hann við sama tækifæri. Ég tek undir þetta. Gerum hjónabandið alfarið að borgaralegri stofnun og aðskiljum ríki og kirkju án tafar!

Heimildir:
Móses: Leviticus 20:13.
Sigurður Bogi Sævarsson: „Óbundinn hagsmunum valdsins“, viðtal við Karl Sigurbjörnsson, Ský 3. tbl. 2006, Heimur hf., Reykjavík, s. 27-28.