Fjallkirkjan

Því miður er það svo að trú og trúarbrögð skipa virðingarsess í hugum flestra. Þetta gildir ekki eingöngu um þá er deila sömu trúarbrögðum, heldur bera hinir upplýstu og frjálslyndu trúmenn virðingu fyrir öðrum trúarbrögðum og iðkendum þeirra. Þannig þykir yfirleitt sjálfsagt að kristnir sýni trúarbrögðum annarra virðingu, þ.e. viðurkenna rétt annarra til að trúa á eitthvað annað en þeir sjálfir. Þetta er m.a. ástæðan fyrir því að ekki urðu eingöngu múslimar ærir yfir heimskulegum orðum páfa um íslam nú fyrir skemmstu, heldur þustu einnig hinir kristnu fram og vörðu trú Múhameðs. Þess hins sama spámanns er boðaði gerðir og viðhorf, sem eru andstæða við grundvallarkennisetningar kristninnar skv. túlkun guðfræðinganna.

Þetta sýnir vel hversu hinir trúuðu, hvort heldur þeir eru hófsamir eður ei í trú sinni, eru berskjaldaðir gagnvart öfgum trúar og trúarbragða. Eða er það ekki augljóst að ef þú ert trúaður, t.a.m. kristinn, þá getur þú vart annað en viðurkennt trú annarra hversu ógeðfelld, sem þér kann að finnast hún í kenningu eða framkvæmd? Um leið og trúmaðurinn dregur hindurvitni annarra í efa fórnar hann sínum eigin.

Ekki eru samt öll trúarbrögð lögð að jöfnu þegar kemur að virðingunni. Sumum trúarbrögðum þykir meira að segja sjálfsagt að sýna óvirðingu. Hér gefur að líta slíkt dæmi^*. En hvernig getur sá sem gengur til altaris í kirkju og gæðir sér á holdi og blóði guðs síns gagnrýnt sakramenti kannabiskirkjunnar, eða trúarathafnir annarra safnaða yfirleitt, hverjar svo sem þær nú eru? Hið fyndna við þetta er að það er ekki skilgreining kannabiss sem eiturlyf, sem kemur í veg fyrir löggildingu kirkjunnar. Heimild er fyrir notkun ólöglegra efna í trúarathöfnum annarra safnaða, en þar er vísað til hefða. Það er sem sagt í lagi að eitra fyrir meðlimi safnaðarins ef fyrir því er hefð. Þetta er auðvitað glórulaust.

Til eru lög í landi voru um skráð trúfélög (1999 nr. 108), sem kæmu sennilega í veg fyrir stofnun kannabiskirkju og er það vel. Sömu lög koma þó jafnframt í veg fyrir að nokkur önnur ný trúarbrögð nái fótfestu. Í þriðju grein nefndra laga segir:

Skilyrði fyrir skráningu trúfélags er að um sé að ræða félag sem leggur stund á átrúnað eða trú sem tengja má við þau trúarbrögð mannkyns sem eiga sér sögulegar eða menningarlegar rætur.

Hvað ætli sögulegu og menningarlegu ræturnar þurfi að ná langt aftur? Ef einhver hefur reykt dóp sl. tíu ár til að komast í snertingu við guð er þá sögulega skilyrðið uppfyllt í ljósi þess að almennt kannabisbrúk á Íslandi er vart eldra en fjörutíu ára gamalt? Fíkn er jafnframt ákaflega menningarlegt fyrirbæri – er það t.d. ekki almannarómur að mörg fyrirmenni á öldum áður voru fyllibyttur eða dópistar, nema hvort tveggja væri? Sennilega yrði þó á brattann að sækja með svona röksemdir í farteskinu.

Gaman gæti hins vegar orðið að sækja um skráningu Fjallkirkjunnar til ráðamanna. Kirkjan sú stendur föstum fótum ekki eingöngu í kristinni hefð, heldur einnig íslenskri náttúru og leggur áherslu á að öll erum við fjallalömb drottins. Í altarisgöngunni yrði boðið upp á lambakjöt og nýmjólk, en ekki vínsull og þurrt kex. Á krossinum yfir altarinu héngi ekki frelsarinn skorinn í tré heldur vænn dilkur. Altarið yrði að sjálfsögðu úr hraungrýti og skírn væri framkvæmd með niðurdýfingu í heilnæmt jökulvatn. Með þessari kirkju mundi skapast markaður fyrir lambakjöt og kúamjólk innanlands og stórhuga Íslendingar í útrásarham gætu eflaust borið fagnaðarerindi Fjallkirkjunnar víða um heim og þar með stuðlað að bættum efnahag landsmanna. Þessi kirkja þyrfti ekki að betla eina einustu krónu frá nokkrum manni heldur mundi hún leggja ríflega með sér í þjóðarbúið. Meðtakið hið postullega jarm.

^* Til að það sé alveg ljóst þá tek ég fram að hvorki Vantrú né ég persónulega mælum bót notkun ólöglegra vímuefna af nokkru tagi.