Benedikt páfi, orð og samhengi

Það virðist vera komið í ljós að orð Benedikts páfa hafi verið tekin úr samhengi. Hann sagði víst ekki sjálfur að Múhameð hefði aðeins fært heiminum illsku og ómennsku, þótt það megi skilja af orðum hans að hann sé ekki hrifinn af trúboði með valdboði. Snögg og ofsafengin viðbrögð sumar múslima eru eftirtektarverður vitnisburður um spennuna sem ríkir milli heittrúaðra um þessar mundir. Menn virðast hafa átt von á því versta, og brugðist við samkvæmt því. Kapp er víst best með forsjá. Ef páfinn gefur til kynna að valdboðs-trúboð sé óæskilegt, þá getur verið að einhver móðgist, en tæpast færu menn að brenna kirkjur. Hvað þá heimta að páfi yrði myrtur.

Það er í sjálfu sér ekkert skrítið við að menn hafi trúað því upp á páfa að láta svona út úr sér. Kaþólska kirkjan er víst þekktari fyrir ýmislegt annað en nærgætni og skynsemi. Páfinn hefur verið kallaður skilningssljór á pólitískt vægi orða sinna. Verið getur að það sé rétt. Hins vegar er býsna augljóst að hann er skilningssljór á stöðu síns eigin trúfélags. Að telja glæpaverk kaþólsku kirkjunnar væri eins og að ætla að telja sandkorn á strönd, held ég að Þórbergur hafi sagt. Ég þarf ekki einu sinni að nefna dæmi. Páfa væri réttast að gera ærlega sjálfsgagnrýni fyrir hönd síns eigin afturhaldssama trúfélags, áður en hann byrjar að gagnrýna afturhaldssöm trúfélög annarra.

Erdogan forsætisráðherra Tyrkja skoraði á dögunum eindregið á páfa að biðjast afsökunar og sagði að þarna hafi hann talað „ekki eins og maður trúarinnar heldur eins og venjulegur stjórnmálamaður.“ Ég hefði nú, fyrir mitt leyti, komist þveröfugt að orði.