Allar færslur Allir flokkar Sos Um félagið Úrskráning Lógó Spjallid@Vantru Póstfang Vantru@Facebook Vantru@Youtube Vantru@Twitter

Heilagur hryllingur IV: Hinn heilagi kaþólski rannsóknarréttur

Þegar fórnarlamb rannsóknarréttsins var tekið af lífi þá hét sú kirkjulega athöfn „auto-da-fé“ eða „gjört af trú“.

Árið 1231 stofnaði Gregoríus IX fyrsta rannsóknarréttinn í þeirri mynd sem við þekkjum. En árið 1252 gaf Innósentíus IV út opinberlegt leyfi fyrir pyntingar til að fá meinta trúvillinga til játa á sig sakir. Segja má að með stofnun hins heilaga kaþólska rannsóknarréttar hafi nýjum hæðum í mannvonsku verið náð. Vinnuaðferð réttarins var ávallt „sekur uns sakleysi er sannað“, sami starfsmaður réttarins saksótti oftast, dæmdi og ákvað refsingu. Saklaust fólk var sent fyrir réttinn fyrir villutrúarklögur eða ábendingar frá klerkum eða „sönnum“ kaþólikkum. Fórnarlömbin voru send í dýflissur og útilokuð frá samfélaginu. Þau máttu ekki ræða við ættingja eða aðra velgjörðamenn og voru þannig lokuð frá umheiminum. Þau fengu aldrei að vita hver klagaði og ef þau játuðu ekki strax beið þeirra ólýsanlegur hryllingur og meðan þetta gekk á auðgaðist rétturinn af eignaupptöku eða vegna greiðslu sekta frá hinum meintu sakborningum.

Fyrstu pyntingarnar voru yfirleitt þumalskrúfa sem var hert uns fingurbein brotnuðu og fingurinn marðist af. Ef það dugaði ekki til fá játningar var fórnarlambið sett í stól með sjóðheitum járnnöglum. Sumir voru settir í tæki sem þrengdi að og braut sköflung í fót fórnarlambsins. Önnur vinsæl aðferð var að slíta fólk úr liðum með hjóli og steglu (eða píslarbekkur) þar sem hendur og fætur fórnarlambsins voru strekkt eða sett á vatnspyntingarbekk. Til að forða böðlinum við angistarópum fórnarlambsins var tuskum troðið í munn þess. Hver pyntingalota stóð yfirleitt í fjórar til fimm stundir og á meðan á því stóð var vígðu vatni stökkt á tæki böðulsins. Þegar fórnarlambið játaði á sig villutrú var það yfirleitt fengið til að sakbenda aðra. Oft börn sín, maka, ættingja eða vini sem fengu svo sömu meðferð. Sumir fengu vægan dóm ef þeir játuðu strax. Dæmi um slíkar refsingar voru nokkra ára pílagrímsganga til heilagra staða, sumir voru merktir lituðum krossi þannig nágrannar gátu forðast þá, eða nokkra ára fangelsisdómur. Hættulegir trúvillingar fengu lífstíðardóma eða voru brenndir lifandi.

Taxtar fyrir kristileg böðulsverk frá Þýskalandi gefnir út af erkibiskupnum í Köln árið 1757:

 

 

Dalir

Alb.

1

Fyrir að rífa í sundur með fjórum hestum

5

26

2

Fyrir að lima mann í sundur

4

 

5

Fyrir að hálshöggva og brenna

5

26

7

Fyrir að kyrkja og brenna

4

 

8

Fyrir snöru og fyrir að hlaða köst og kveikja í

2

 

9

Fyrir að brenna lifandi

4

 

11

Fyrir að brjóta mann lifandi á hjóli

4

 

13

Fyrir að setja upp hjól, með líkamanum undnum á því

2

52

19

Fyrir að skera af hönd eða einstaka fingur, og fyrir að hálshöggva

3

 

20

Fyrir að brenna með heitu járni

1

26

22

Fyrir að hálshöggva og setja höfuðið á stöng

3

26

24

Fyrir að hálshöggva, vinda líkamann á hjóli og setja höfuðið á stöng

 5

 

28

Fyrir að svíða glæpamann fyrir aftökuna með glóandi töngum, - hver holdbruni

 

26

31

Fyrir að negla tungu eða hönd á gálga

1

26

42

Fyrir fyrsta stig pyndingar

1

26

44

Fyrir annað stig pyndingar, þar með talið að setja limi á eftir, með smyrsli á þá

2

26

Segja má að sögu rannsóknarréttarins megi skipta í þrjá meginhluta. Þann fyrsta á miðöldum við að uppræta trúvillu, síðan spænska rannsóknarréttinn í kringum 1400 og svo loks þann rómverska í kringum siðaskiptin. Aftaka fórnarlambanna var kirkjuleg athöfn sem kallaðist „auto-da-fé“ eða „gjört af trú“. Stjórnendur rannsóknarréttarins voru margir afkastamiklir, tökum nokkur dæmi: Robert le Bourge misþyrmdi 183 og sendi svo á bálið á aðeins einni viku. Bernard Gui ásakaði 930 manns í einni lotu. Af þeim fóru 307 í fangelsi og 42 voru brenndir lifandi. Conrad af Marburg brenndi alla þá sem sögðu sig saklausa. Hann eignaðist marga hatursmenn sökum brjálaðrar framgöngu sinnar og var á endanum myrtur. Stundum var geðveikin slík hjá réttinum að löngu látið fólk fékk dóma og dæmi eru til um dóma 70 árum eftir andlát viðkomandi. Þá voru beinin þeirra grafin upp og þau brennd.

Á Spáni tóku þúsundir gyðinga og múslima kristna trú til að forðast að lenda í rannsóknarréttinum. Þrátt fyrir það voru mjög margir gyðingar teknir af lífi þrátt fyrir að teljast kristnir, því rétturinn sakaði þá um að stunda sína gömlu trú á laun. Árið 1478 fékk páfinn Ferdinand konung og Ísabellu drottningu til að koma rannsóknarréttinum á fót, til að taka á gyðingum og múslimum sem þóttu fara á bak kristninnar í landinu. Svartmunkurinn Tomas de Torquemada var ráðinn yfirrannsóknardómari. Grimmd hans var algjör þar sem þúsundir manna og kvenna var misþyrmt. Hið minnsta voru um tvö þúsund manns brenndir lifandi undir hans stjórn.

Árið 1542 fannst Páli páfa III nóg komið af áhrifum mótmælenda og vildi útrýma þeim með hjálp rannsóknarréttarins. Ástandið versnaði svo til muna með Páli páfa IV en þá gekk rétturinn enn lengra í grimmd og viðbjóði en áður hafði þekkst. Eitt þekktasta fórnarlamb hans var Giornardo Bruno, sem var brenndur lifandi árið 1600 í Róm fyrir villutrú. Rannsóknarrétturinn starfaði í mörgum kaþólskum löndum. Í Portúgal voru 184 brenndir lifandi en rétturinn hafði yfirleitt um 1500 manns í dýflissum árið um kring. Síðar voru útibú stofnuð í nýlendum Spánverja og Portúgala þar sem þúsundir indíána voru teknir af lífi fyrir villutrú.

Píus páfi V og kardínálar viðstaddir aftöku rannsóknarréttarins í Róm um 1570. Píus Páfi V var síðar gerður að dýrling.

Rannsóknarrétturinn var fyrst lagður niður árið 1808 af Joseph Bonaparte en endurreistur af Ferdinand VII árið 1814. Síðan var hann aflagður 1820 en komið aftur á fót þrem árum síðar. En loksins árið 1834 var dyrum rannsóknarréttarins endanlega lokað. Árið 1917 gaf páfagarður út ný lög “codex Juris Canonici” sem ógilti tilskipun Innósentíus IV frá 1252.

Að lokum er hér áhrifamikill kafli úr bókinni Blekking og þekking um eitt af þúsundum fórnarlamba kaþólska rannsóknarréttarins:

Í bókinni "Blekking og Þekking" eftir prófessor Níels P. Dungal er passía einnar konu þýdd beint upp úr bókum kirkjunnar á Spáni:

Blekking Þekking, bls. 440 - 445:

Af því að nákvæmar skýrslur eru til um þessar aðfarir skal hér getið orðrétt frásagnar, sem Lea (Lea: 1. c. 3. bindi bls. 24.) segir, að sé rétt vanaleg skýrsla og alls ekki af þeim ljótustu. Það er tiltölulega væg vatnspynding, þar sem aðeins var notuð ein skál af vatni, svo að ekki hefur farið nema lítri niður í sakborninginn. Það er kona, er Elvira del Campo hét, sem er undir ákæru fyrir Trúverndinni í Toledo 1568 fyrir að eta ekki svínakjöt og fara í hrein nærföt á laugardögum. Hún viðurkenndi þetta hvort tveggja, en neitaði allri villutrú, svo að hún var pynduð. Hinn 6. apríl er hún leidd fram fyrir rannsóknardómarana og fulltrúa biskups og skýrt frá, að ákveðið sé að pynda hana. Með þessa hættu fyrir augum er hún áminnt um að segja satt, en hún svarar því, að hún hafi þegar gert það. Þá var samþykktin um pyndinguna lesin. Konan féll á hné og beiddist að fá að vita, hvað þeir vilji, að hún segi. Síðan segir skýrslan:

Hún var borin inn í pyndingaklefann og henni sagt að segja sannleikann, en hún sagði, að hún hefði ekkert að segja.

Skipað var að afklæða hana og enn var hún áminnt, en hún þagði.

Þegar hún var orðin nakin, sagði hún : "Senores, ég hefi gert allt, sem um mig er sagt og ég ber falsvitni á móti sjálfri mér, því að ég vil komast hjá þessum ósköpum. Guð veit, að ég hefi ekki gert neitt".

Henni var sagt að bera ekki falsvitni á móti sjálfri sér, en að segja sannleikann. Byrjað var að binda handleggi hennar.

Hún sagði "Ég hefi sagt sannleikann. Hvað á ég að segja ?"

Henni var sagt að segja sannleikann og hún svaraði : "Ég hefi sagt sannleikann og hefi ekkert að segja".

Einn strengur var reyrður um handleggi hennar og hún áminnt um að segja sannleikann, en sagðist ekkert hafa að segja.

Þá æpti hún og sagði : "Ég hefi gert allt, sem þeir segja".

Henni var sagt að segja nákvæmlega hvað hún hefði gert. Hún svaraði "Ég hef þegar sagt sannleikann". Síðan veinaði hún og sagði : "Segið mér, hvað þér viljið, því að ég veit ekki, hvað ég á að segja".

Henni var sagt að segja, hvað hún hefði gert, því að hún væri pynduð af því, að hún hefði ekki sagt það, og nú var skipað að vinda einn snúning upp á strenginn. Hún æpti : "Losið mig, Senores, og segið mér, hvað ég á að segja : Ég veit ekki, hvað ég hefi gert. Drottinn minn, miskunnaðu mér syndugri"

Enn var snúið upp á og hún sagði : "Losið mig dálítið, svo ég geti munað, hvað ég hefi að segja : Ég veit ekki, hvað ég hefi gert. Ég át ekki svínakjöt, af því að mér varð illt af því. Ég hefi gert allt. Losið mig og ég skal segja sannleikann."

Enn var skipað að snúa upp á strenginn og hún sagði : "Losið mig og ég skal segja sannleikann. Ég veit ekki, hvað ég hefi að segja - losið mig í guðs nafni - segið mér, hvað ég á að segja - Ég gerði það, ég gerði það - þeir meiða mig, Senor - Losið mig og ég skal segja það".

Henni var sagt að segja það og hún sagði : "Ég veit ekki, hvað ég hefi að segja - Senor, ég gerði það - ég hefi ekkert að segja - Ó, handleggirnir mínir, Losið mig og ég skal segja það".

Hún var beðin að segja, hvað hún hefði gert og hún sagði : "Ég veit það ekki, ég át ekki af því að ég vildi það ekki".

Hún var spurð af hverju hún hefði ekki viljað það og hún svaraði : "Æ, Losið mig - takið mig héðan og ég skal segja það þegar ég er komin héðan - ég sagði, að ég hefði ekki etið það".

Henni var skipað að tala og hún sagði : "Ég át það ekki, ég veit ekki af hverju".

Enn var skipað að snúa upp á og hún sagði "Senor, ég át það ekki, af því að ég vildi það ekki, Losið mig og ég skal segja það".

Henni var sagt að segja, hvað hún hefði gert á móti vorri heilögu, kaþólsku trú.

Hún sagði "Takið mig héðan og segið mér, hvað ég á að segja - þeir meiða mig - Ó, handleggirnir, handleggirnir mínir" Og þetta endurtók hún margsinnis og hélt áfram : "Ég man ekki - segið mér, hvað ég á að segja - Ó, hvað ég á bágt - Ég skal segja allt sem þið viljið, Senores - þeir eru að brjóta handleggina á mér - losið mig svolítið - ég gerði allt, sem sagt er um mig".

Henni var sagt að segja nákvæmlega, hvað hún hefði gert.

Hún sagði : "Hvað á ég að segja ? Ég gerði allt - losið mig, því að ég man ekki, hvað ég hefi að segja - sjáið þið ekki, hve veikluð kona ég er ? - Ó, ó, handleggirnir á mér eru að brotna".

Skipað var að herða enn á og þegar það var gert æpti hún : "Ó ! Ó ! losið mig, því ég veit ekki, hvað ég á að segja. Ó, handleggirnir á mér - Ég veit ekki, hvað ég á að segja - ef ég vissi það skyldi ég gera það".

Skipað var að herða á strengjunum og hún sagði : "Senores, hafið þið enga miskunn með syndugri konu ?"

Henni var svarað, jú, ef hún vildi segja sannleikann.

Hún sagði : "Senor, segið mér, segið mér það".

Strengirnir voru hertir aftur og hún sagði : "Ég hefi þegar sagt, að ég hafi gert það".

Henni var sagt að segja nákvæmlega frá því og þá sagði hún : "Ég veit ekki, hvernig ég á að segja það, Senor, ég veit það ekki".

Síðan voru strengirnir aðskildir og taldir og það voru sextán snúningar, og þegar snúið var upp á í síðasta sinn slitnaði strengurinn.

Síðan var skipað að setja hana á stigann (potro).

Hún sagði : "Senores, af hverju viljið þið ekki segja mér, hvað ég á að segja ? Senor, látið mig á gólfið - hefi ég ekki sagt, að ég gerði það allt ?"

Henni var sagt að segja það.

Hún sagði : "Ég man það ekki - takið mig héðan - ég gerði allt, sem þið sögðu" Hún sagði : "Senor, eins og ég hefi sagt yður, veit ég það ekki fyrir víst. Ég hefi sagt, að ég gerði allt, sem vitnin segja".

Henni var sagt að segja nákvæmlega, hvað vitnin höfðu sagt.

Hún sagði : "Ég veit það ekki. Ó, ó, þeir eru að rífa mig í stykki - ég hefi sagt, að ég gerði það - sleppið mér".

Henni var sagt að segja það.

Hún sagði : "Senores, það hjálpar mér ekkert að segja, að ég hafi gert það og ég hefi játað, að það sem ég hafi gert hefur komið mér út í þessar kvalir. - Senor, þér vitið sannleikann - Senores, í guðs nafni hafið miskunn með mér. Ó, Senor, takið þetta af handleggjunum á mér - Senor, losið mig, þeir eru að drepa mig".

Hún var bundin á stigann með strengjunum, hún var áminnt um að segja sannleikann og skipað var að herða á strengjunum með stöngunum (garrotes).

Hún sagði : "Senor, sjáið þér ekki, að þessir menn eru að drepa mig ? Senor, ég gerði það - í guðs nafni sleppið mér".

Henni var sagt að segja það.

Hún sagði "Senor, minnið mig á það, sem ég vissi ekki - Senores, hafið miskunn með mér - sleppið mér í guðs nafni - þeir hafa enga meðaumkun með mér - ég gerði það - takið mig héðan og ég skal muna það sem ég get ekki hér".

Henni var sagt að segja sannleikann, eða hert yrði á strengjunum.

Hún sagði : "Segið mér, hvað ég á að segja, því að ég veit það ekki - ég sagði, að ég vildi ekki eta það - ég veit bara að ég vildi ekki eta það" og þetta endurtók hún margsinnis.

Henni var sagt að segja, af hverju hún vildi ekki eta það.

Hún sagði : "Af þeirri ástæðu, sem vitnin segja - ég veit ekki, hvernig ég á að segja það - bágt á ég að geta ekki sagt það - ég sagði, að ég hefði gert það og guð minn, hvernig get ég sagt það? Síðan sagði hún, að þar sem hún hafi ekki gert það, hvernig geti hún þá sagt það - "Þeir vilja ekki hlusta á mig - þessir menn vilja drepa mig - sleppið mér og ég skal segja sannleikann".

Hún var enn áminnt um að segja sannleikann.

Hún sagði : "Ég gerði það, ég veit ekki, hvernig ég gerði það - ég gerði það af því sem vitnin segja - sleppið mér - ég er örvita og veit ekki, hvernig ég á að segja það - losið mig og ég skal segja sannleikann".

Síðan sagði hún : "Senor, ég gerði það, ég veit ekki hvernig ég á að segja það, en ég segi það eins og vitnin segja það - sleppið mér héðan - senor, eins og vitnin segja, svo segi ég og játa það".

Henni var sagt að lýsa því.

Hún sagði : "Ég veit ekki, hvernig ég á að segja það - ég man ekki neitt - Drottinn, þú veist, að ef ég vissi, hvernig ég ætti að segja nokkuð annað, mundi ég gera það. Ég veit ekkert meira en að ég gerði það og guð veit það".

Hún sagði margsinnis : "Senores, Senores, ekkert hjálpar mér. Þú, Drottinn, heyrðu að ég segi sannleikann og get ekki sagt neitt meira - þeir eru að rífa sálina út úr mér - skipið þeim að losa mig".

Síðan sagði hún: "Ég sagði ekki, að ég hefði gert það - ég sagði ekkert meira".

Síðan sagði hún : "Senor, ég gerði það til að fylgja lögmálinu".

Hún var spurð, hvaða lögmáli.

Hún sagði : "Lögmálinu, sem vitnin segja - ég lýsi því öllu, Senor og man ekki hvaða lögmál það var - Ó, að móðir mín skyldi nokkurn tíma eiga mig".

Hún var spurð, hvaða lögmál hún meinti og hvaða lögmál vitnin ætti við. Þessi spurning var hvað eftir annað endurtekin, en hún þagði og sagðist loks ekki vita það. Henni var sagt að segja sannleikann, eða hert mundi vera á strengjunum með stöngunum (garrotes), en hún svaraði engu. Skipað var að herða enn um einn snúning á strengjunum og hún áminnt að segja, hvaða lögmál það væri.

Hún sagði : "Ef ég vissi, hvað ég á að segja, mundi ég gera það. Ó, senor, ég veit ekki, hvað ég á að segja - Ó, Ó, þeir eru að drepa mig - ef þeir vildu segja mér hvað - Ó, senores! Ó, hjartað í mér!"

Síðan spurði hún, af hverju þeir vildi að hún sagði það, sem hún gæti ekki sagt og veinaði hvað eftir annað : "Ó, hvað ég á bágt". Síðan sagði hún: "Drottinn er til vitnis, að þeir eru að drepa mig, án þess að ég geti játað".

Henni var sagt, að ef hún vildi segja sannleikann áður en vatninu væri hellt, skyldi hún gera það og létta á samvisku sinni.

Hún sagði, að hún gæti ekki talað og að hún væri syndari.

Síðan var kveikurinn settur í kok hennar og hún sagði : "Takið það í burt, ég er að kafna, og ég er veik í maganum".

Síðan var ein kanna af vatni látin renna niður og henni að því búnu sagt að segja sannleikann.

Hún beiddist skrifta, sagðist vera að deyja. Henni var sagt, að pyndingunni mundi verða haldið áfram þangað til hún segði sannleikann og hún var áminnt um að gera það, en þótt hún væri spurð hvað eftir annað, sagði hún ekki neitt. Trúverndarinn sá, að hún var orðin örmagna af pyndingunum og skipaði, að þeim skyldi hætt.

Þessir sannleiksleitendur höfðu lært ýmsan sannleika i starfi sínu og þar á meðal þann, að þegar maður hafði verið píndur þannig til óbóta, var hentugra að láta nokkra daga líða, áður en hann væri pyndaður aftur, því að þá væri hann viðkvæmari, þegar sárin væri að byrja að gróa. Fjórum dögum seinna var þessi kona aftur pynduð. Hún féll saman þegar hún var afklædd og beiddist miskunnar. En þegar allar hinar fyrri pyndingar voru endurteknar á helaumum líkama hennar urðu svör hennar ruglingslegri en áður og þegar hún var aðfram komin gátu kvalarar hennar loks fengið út úr henni játningu um, að hún væri Gyðingatrúar.

Það hörmulegasta við allar þessar aðfarir var það, að þær áttu alls ekki neitt skylt við neina sannleiksleit. Menn játuðu það, sem þeir áttu að játa, þegar pyndingarnar gengu fram úr hófi. Kirkjan færir það fram sér til afsökunar, að allar játningar pyndingaklefans hafi orðið að staðfesta innan sólarhrings, utan pyndingaklefans. Og það er rétt. En sá er hængurinn á þeirri afsökun, að ef þeirri játningu bar ekki saman við hina, þá varð að pynda upp á nýtt, því að annars lá málið ekki ljóst fyrir. Og sú yfirlýsing, sem rétturinn heimtaði, að játning þessi væri gefin án ótta við pyndingu, var ekkert annað en vísvitandi lygi, því að ef játningin var afturkölluð, vissi sakborningurinn, að það þýddi nýja umferð í pyndingaklefanum. Það hét þá ekki, að pyndingarnar væri endurteknar, heldur var þeim aðeins haldið áfram.

Heimildir: Holy Horrors: An Illustrated History of Religious Murder and Madness eftir James A. Haught, The Dark Side of Christian History eftir Helen Ellerbe og Blekking og Þekking eftir Níels P. Dungal

Frelsarinn 18.10.2005
Flokkað undir: ( Heilagur hryllingur )

Viðbrögð


Jón Magnús (meðlimur í Vantrú) - 18/10/05 00:34 #

Þetta er svo rosalega lýsingar að maður á bágt með að skilja þetta til hlítar. Eftir svona lýsingar er jafnvel hægt að líkja kaþólsku kirkjunni við þýska nasistaflokkinn, gallinn við það er að þýski nasistaflokkurinn er ekki lengur starfandi en kaþólska kirkjan er það. Þetta tvennt hefur allavega eitt sameiginlegt - hryllilega mannvonsku!


Jón Frímann - 18/10/05 02:56 #

Þetta er rosaleg lesning, svo að ég segi nú ekki annað. Þessi mannvonska er slík að maður verður orðlaus yfir henni.


Kári Svan Rafnsson (meðlimur í Vantrú) - 19/10/05 01:26 #

Maður var við að tárast. Þó maður hefur lesið þessa pyntingarlýsingu á Elvíru í bók Dungals áður. Þetta fynst mér rosalega lýsandi dæmi um gallaða þekkingar-aðferðarfræði trúar. Svona skortur á gagrýnni hugsun, mikil trú og mikið vald blandað saman ætti það auðveldlega að leiða að svona mixtúru ömurleika og hryllings. Þetta á að vera okkur víti til varnaðar að aldrei að láta svona talíbanaskrímsli ná völdum hvar sem það er í heiminum.

Það að kaþólska kirjan sé ennþá starfandi er eins og að sjá fjöldamorðingja ennþá vera keyrandi um á stolnum lúxusbílum fórnalamba sinna. Kirkjan eins og fjöldamorðingi ruddi sér völl ekki með friði og kærleika heldur með gífurlegu ofbeldi og hrottaskap.


Árni Árnason - 20/10/05 16:11 #

Kirkjan á Íslandi nýtur huglægrar fjarlægðarverndar þegar hryllingur rannsóknarréttarins er rifjaður upp. Sannleikurinn er hinsvegar sá að íslenska kirkjusagan er líka full af svipuðum viðbjóði. Var ekki kristni þröngvað upp á íslendinga undir yfirvofandi ofbeldi? Voru ekki Jón Arason og synir hans hálshöggnir til að rýma til fyrir hinum nýja sið sem enn á að heita við lýði hér á landi? Kjarni málsins er einfaldlega sá að kirkjur dagsins í dag geta ekkert skotið sér undan því að tilvist þeirra og meint almannahylli byggir á þessu sama ofbeldi sem að ofan er lýst. Hér hefði hvorki kaþólska né lúterska náð fótfestu án ofbeldis. Ríkistrúnni á Íslandi er svo við haldið í skjóli þessarar "almannahylli" sem fákunnandi almúginn var teymdur til að undirgangast undir eilífum hótunum um helvítisvist.

Það er sannarlega kominn tími til að menn viðurkenni að tilvist og umfang kristinnar kirkju á Íslandi er byggð á fortíð sem er blóðug upp að eyrum og breiðir yfir eðli sitt með hommalega mærðarlegum yfirlýsingum um mannúð og mildi. Loðnar aðdróttanir biskoppsins um siðleysi trúlausra ( og annarra en kristinna )minnir óneitanlega á ásakanir rannsóknarréttarins um villutrú, en biskoppurinn getur auðvitað ekki notað það orð vegna þess hve hjákátlega það myndi hljóma í ljósi sögunnar.


jeremía - 20/10/05 20:23 #

Það er eitthvað skrýtið við þennan málflutning allan. Þrátt fyrir að ég hafi bent á að sú fullyrðing fái ekki staðist, þá er alltaf sagt að kirkjan hafi framið þennan glæp eða hinn. Af hverju er ekki hægt að segja rétt frá? Þá á ég ekki við þessa upptalningu um hvað þessi eða hinn hefur gert og hver drap hvern o.s.f. Gefum okkur bara að það sé allt rétt.


Frelsarinn (meðlimur í Vantrú) - 20/10/05 20:27 #

Ég get lofað ykkur að ein af greinunum í þessum flokki mun fjalla um kristni á Íslandi.


Árni Árnason - 21/10/05 10:09 #

Jeremía fellur í sömu gryfjuna og svo margir aðrir. Kirkjan gerði aldrei neitt það voru bara einhverjir vondir kallar. Nasiminn var var flottur, það voru bara Nasistarnir sem voru vondir. Kommúnisminn alger draumur í dós, en því miður voru kommúnistarnir úrhrök. Jeremía heldur greinilega að orðið "kirkja" standi fyrir "hús með turni", og þá er auðvitað rökrétt að álykta að hún hlýtur að vera saklaus af grimmdarverkum. Í samhengi þessarar umfjöllunar er Kirkja hins vegar annað og meira en hús með turni, hún er költ sem náði því með ofbeldi og yfirgangi að verða valdastofnun. Ef ekki væri samansafn valdasjúkra ofsatrúarmanna, svört reglubók með krossi utaná og þessi dæmigerða költhegðun með tilheyrandi múgsefjun, væri kirkjan ekki til. Það er samasemmerki á milli kirkjunnar og þeirra manna sem stofnuðu hana, ráku með djöfulmóði og reka enn í dag sem business. Þegar við gagnrýnum kirkjuna erum við ekki að gagnrýna húsbyggingu með turni, heldur stofnun og þá menn sem að henni standa.


jeremia - 21/10/05 12:22 #

Ég er búinn að útskýra þetta áður hér og óþarfi að endurtaka: http://www.vantru.is/2005/10/15/00.00/#comments


Árni Árnason - 21/10/05 13:15 #

Já já Jeremia þú getur útskýrt og útskýrt alveg í það óendanlega en þetta sem þú heldur fram er bara einfaldlega rangt sama hve oft þú reynir að útskýra það.

Samkvæmt þinni kenningu er ekki hægt að gagnrýna ríkisstjórnir, félög, stofnanir, pólitíska flokka, samtök, fyrirtæki eða yfirleitt nokkurt samansafn manna og meininga.

Samkvæmt þinni kenningu voru það alltaf einhverjir aðrir sem gerðu rangt, menn sem eru dauðir, og ekki hægt að elta ólar við. Þetta er líka kolrangt. Þó að Kirkjan hafi vissulega verið stofnuð af mönnum og rekin af þeim alla tíð hefur hún fyrir löngu öðlast sjálfstætt líf sem fyrirbæri, enda sérðu að kirkjan stendur sem lögpersóna þó að kynslóðir manna komi og fari, jafnt leiðtogar sem fylgjendur. Það er fyrst og fremst fyrirbærið kirkja sem er skaðvaldurinn, því að öll verk voru unnin í hennar nafni, en ekki á persónulegum grunni. Þó að það hafi verið menn af holdi og blóði sem reiddu svipurnar til höggs voru þeir þó númer eitt tvö og þrjú þjónar þessa fyrirbæris sem við köllum kirkju. Ef þessir böðlar hefðu ekki verið að vinna voðaverk sín í nafni kirkjunnar hefðu þeir einfaldlega ekki komist upp með þau og verið dæmdir eins og hverjir aðrir ótýndir glæpamenn. Þú getur barið höfðinu við steininn eins og þig lystir, en það breytir ekki því að kirkjan ber sekt, alveg eins og hún getur átt eignir.


jeremía - 21/10/05 17:08 #

Ég hef ekki áhuga á að útskýra þetta út í hið óendanlega. Menn hljóta að skilja hvað ég á við og hljóta þá líka að sjá að það sem ég segi er rökrétt. Hvað er kolrangt við það að menn beri ábyrgð á eigin syndum?


jeremia - 21/10/05 18:27 #

Mig langar að bæta við einum punkti. Nú er það eini tilgangurinn með þessari upptalningu á sögulegum atburðum að koma höggi á kirkjunna og þá sem í henni eru. Það er verið að skipta fólki upp í þá sem eru í hóp A og þá sem eru ekki í hóp A. Þeir sem eru í hóp A eiga að hafa pyntað og drepið fólk. En hvað um þá sem eru ekki í hóp A? Pyntuðu þeir ekki og drápu fólk? Á að beita hundalógíkinni á hóp A og segja menn úr hóp A drápu og pyntuðu fólk, þar af leiðir hópur A drap og pyntaði fólk. En svo þegar kemur að hinum hópnum gildir lógíkin að þeir sem drápu og pyntuðu fólk gerðu það og bera ábyrgð á því sjálfir.
Með öðrum orðum: Hvað um borgaralega rétti, pyntuðu þeir fólk á þessum tíma? Tóku þeir fólk af lífi fyrir engar sakir? Var þetta eitthvað sem viðgengst almennt á þessum tíma? Má ekki alveg eins telja það allt upp? Að yfirfæra þetta á alla kirkjunna er ekkert frábrugðið fordómum gegn gyðingum síns tíma. þar sem þeir máttu þjást vegna meintra glæpa forfeðra sinna. Þetta er óheiðarlegur og fordómafullur málflutningur.


Þórður Ingvarsson (meðlimur í Vantrú) - 21/10/05 19:09 #

Gyðingar voru pyntaðir fyrir þær meintar sakir að krossfesta frelsarann Ésú Krizt. Þær sakir voru bornar upp af kriztnum mönnum sem voru í hinni háheilugu og óskeikullu kirkju hins hvíta krizts. Það má alveg rifja upp þess blóðugu sögu, minnast á það á hverju kirkjan er byggð. Þetta er blóði drifin saga og saga kirkjunnar er ekkert undanskilin gagnrýni rétt einsog saga um uppgang fasisma og nasisma. Kristið fólk þarf ekkert endilega að finna fyrir sektarkennd útaf þessum sögulegu atburðum, en sama fólkið má alveg gera sér grein fyrir því á hverju kirkjan þeirra er byggð: Blóðugum peningum, blóðugu valdsumboði og blóðugum aðferðum til að viðhalda "heilagleikanum".Fólk var tekið af lífi fyrir engar sakir. Skipta um nærbrækur á laugardegi! Þvílíkur glæpur!


Árni Árnason - 25/10/05 14:42 #

Ég veit ekki nema Jeremía sé eitthvað að misskilja tilgang þessara skrifa. Mig skal ekki undra að hann leggi ofuráherslu á sakleysi kirkju nútímans, ef hann heldur að þetta snúist um sakfellingu, refsingu og bætur. Sá er auðvitað ekki tilgangurinn, heldur sá að sýna fram á að kirkjan var alla tíð og er enn valda og peningamaskína. Aðferðir hennar til að viðhalda völdum sínum og heljargreipum á lýðnum verða ekki betri fyrir það að borgaraleg yfirvöld hafi einnig stundað pyntingar. Jafnvel má með sanni segja að kirkjan hefði átt í kristilegum umburðarlyndisanda að vera skárri en borgaralegu yfirvöldin, en ekki verri.

Með þessari upprifjun á aðferðum rannsóknarréttarins er verið að benda á þann grunn sem kirkja nútímans byggir á. Sess hennar sem ríkiskirkja, umfang hennar og afl er nefnilega byggt á nauðunginni "hlýddu, ef ekki með góðu, þá með illu, ellegar hausinn af"

Lokað hefur verið fyrir athugasemdir við þessa færslu. Við bendum á spjallið ef þið viljið halda umræðum áfram.