Að fara í hart og fyrirgefa eigi

Á bloggi sínu hér rekur Matti Á. viðskipti sín við tölvuverslun sem að öllum líkindum er að beita sölubrellunni Bait and switch. Nú er það auðvitað eitt og sér alveg efni í Vantrúargrein og óð til skeptíkurinnar að láta ekki undirförla sölumenn ljúga að sér og blekkja. Þekkingin sigrar alltaf.

En það er eitt lítið komment við þessa færslu hjá honum, ritað af prestlærðum og kristnum einstakling, sem kom mér til að rita þetta greinarkorn.

Þar segir:

Þú átt rétt á að tilboðið eins og þeir auglýsa það standi. Þú getur einfaldlega bent á að þetta sé bindandi tilboð og ólöglegt að bakka út úr því.

Ef þú ert maður sem stendur fast við þína sannfæringu (sem ég veit náttúrlega ekkert um...) ættirðu þarna að geta eignast ferðatölvu á góðum prís. ;>)

Þarna talar kristinn kennimaður. Í siðfræði þeirri sem hann aðhyllist segir að maður skuli fyrirgefa náunganum, ekki sjö sinnum, heldur sjötíu sinnum sjö. Einnig segir að þegar einhver krefst þess að þú gangir með honum eina mílu skulir þú ganga með honum tvær. Ekki má svo gleyma þessu gamla góða, að rétta hina kinnina.

Samkvæmt kristinni siðfræði ætti kennimaður þessi bara glaður að láta sölumanninn selja sér eitthvað annað en tekið var fram í tilboðinu. En nei, hann leggur að mönnum að fara í hart, fyrirgefa ekki, ganga ekki þessar tvær mílur, rétta ekki hina kinnina framan í manninn sem gerði þeim rangt til.

Nei, kennimaðurinn stingur upp á því að menn reyni að hagnast á svindlinu, klekkja á náunganum sem reyndi að svindla á þeim.

Gott og vel, ég er alveg sammála guðsmanninum þarna. Það er ekkert athugavert við það að menn fái að súpa seyðið af undirferli sínu. En þetta er í raun rakin sönnun þess að kristið siðferði er ekkert siðferði. Það fer enginn heilvita maður eftir þessu Jesúbulli, þótt fallega hljómi.