Ég er mikill trúmaður. Að minnsta kosti ef miðað er við skilgreiningu Arnar Bárðar Jónssonar og fleiri guðfræðinga á hugtakinu trú.
Við sem á þennan vef skrifum köllum okkur trúleysingja og færum fyrir því þau rök að um þessar orðabókarskilgreiningar á trú sé að ræða:
4 • traust og tilbeiðsla á goðmögnum eða vættum, trúarbrögð Ásatrú kristin trú taka trú 1 gerast kristinn 2 gangast undir tiltekin trúarbrögð ganga af trúnni, kasta trúnni, falla frá trúnni 1 hætta fyrri átrúnaði 2 snúa baki við fyrri skoðunum sínum
5 • átrúnaður, helgi
Í okkar augum er trúmaður sá sem tilbiður goðmögn af annarri náttúru en þeirri sem áþreifanleg er. Og þar sem við tilbiðjum engin slík goðmögn þykir okkur eðlilegt að skilgreina okkur sem trúleysingja.
En Örn Bárður og fleiri guðfræðimenntaðir menn, þ.á.m. biskup Íslands, hafa að undanförnu hafnað þessari skilgreiningu á trú, en tefla fram þessum skilgreiningum hér í staðinn:
1 • traust, tiltrú hafa trú á e-m treysta e-m hafa trú á e-u treysta e-u, trúa því að e-ð sé til, að e-ð sé svo eða svo
2 • skoðun, ætlan, hyggja, það að trúa e-u hann hefur þá trú hann er þeirrar skoðunar e-m verður að trú sinni e-ð fer eða gerist eins og e-r býst við eða vonar telja e-m trú um e-ð sannfæra e-n um e-ð vera í góðri trú um e-ð trúa því að e-ð (t.d. athöfn, kaup eða annar gerningur) sé réttmætt
3 • tryggð, trúnaður, það að vera e-m trúr • drengskaparorð, hátíðlegt loforð lofa e-u upp á æru og trú rjúfa trú sína hann seldi þeim trú sína til þess fornt/úrelt þ.e. lagði þar við drengskap sinn
Ef þetta er allt í einu orðin skilgreiningin á guðstrú er ljóst að hlutverk kirkjunnar er ekkert í samfélagi okkar. Uppeldi skóla og foreldra miðar allt að því að innræta okkur traust á náunganum og rjúfa ekki eiða sína og loforð, hlúa að ærunni.
Með þessari skilgreiningu má auðvitað gera alla trúleysingja að trúmönnum. En um leið geta trúmenn á borð við Örn Bárð verið örgustu trúleysingjar á goðmögn, án þess að þurfa nokkurntíma að upplifa sig sem litla trúmenn.
En það verður ekki af kirkjunni og guðfræðideildinni skafið að þar gengur allt út á dýrkun guðdóms og goða. Að fulltrúar þessara stofnana skuli þræta fyrir það, til þess eins að geta klínt trúarstimpli á trúleysingja, nær auðvitað ekki nokkurri átt. Í hamaganginum við að gera trúleysingja að trúmönnum yfirsést þessum mönnum það að um leið gera þeir kirkjuna trúlausa.
En ætli Örn Bárður og fleiri þeir sem farnir eru að skilgreina trú sem traust séu þá eftir allt trúlausir? Nú er það svo að í gamalli umræðu á annall.is verja guðfræðimenntaðir menn trúboð í leikskólum og grunnskólum með þeim rökum að fyrirvarar á ævintýri ræni þau gildi sínu. Af orðum Skúla Ólafssonar þarna má helst skilja að hann gangi út frá því að ævintýrum þeim sem hann segi börnum sínum sé best að trúa, öðruvísi hafist ekki ánægja af þeim. Slíkt er auðvitað alger fjarstæða, börn átta sig alveg á því að ævintýri eru ekki sannar sögur. Það breytir í engu þeirri skemmtan sem hægt er að hafa af þeim.
Ég fór að velta því fyrir mér hvort það sama sé uppi á teninginum þegar kemur að Biblíusögunum um Jahve, kraftaverkin, meyfæðinguna, upprisuna og allt þetta ævintýrakennda bull. Getur verið að Skúli trúi ekki á neitt af þessu sjálfur, en telji á einhvern hátt nauðsynlegt að telja öðrum trú um þetta, líkt og þegar hann lýgur því að börnum sínum að úlfurinn hafi í alvöru gleypt Rauðhettu? Ætli hann sé haldinn þeirri ranghugmynd að ef fólk trúi ekki almennt á þetta kraftaverkabull allt saman muni samfélagið drabbast niður í siðferðilegu tilliti?
Mér þykir líklegt að Skúli sé trúlaus. Örn Bárður er það sennilega líka. Í það minnsta eru guðfræðingar nútímans almennt farnir að halda því fram að allt innihald Biblíunnar beri að líta táknrænum skilningi. Og þar með hafna þeir hinum bókstaflega skilningi á öllum þeim yfirnáttúrlegu atburðum sem lesa má í þessum gamla doðranti.
Þeir hafna yfirnáttúrunni. Þeir hafna hindurvitnunum. Það eru mikil tíðindi.
-
Þessu tengt: Uppgjöf þjóðkirkjumanna
Eða er ég að misskilja? Birgir, kallar þú þá lygara sem ekki setja fyrirvara á undan skemmtilegum sögum og ævintýrum sem þeir segja börnum?
Nei, þegar menn segja börnum ævintýri eru þau gjarna kölluð sínu rétta nafni: Ævintýri. Ef menn hins vegar ætla að halda því fram við börnin að ævintýrin séu sannleikur, þá eru þeir auðvitað lygarar.
Rétt eins og prestarnir sem halda því fram að ævintýrin um Krist séu sönn ;)
Ég hef sjálfur mikla reynslu af slíku trúboði og veit hversu mikilvægt það er að miðla þeirri siðferðislegu fyrirmynd sem Kristur er
Ekki rugla þessu saman, ég var ekkert að tala um siðferðilegt tillit heldur kraftaverkalegt (les: hindurvitnalegt).
Eða svo ég orði þetta betur (gæti orkað tvímælis):
Siðferðislegur boðskapur Biblíunnar getur vel bætt siðferði einhvers einhversstaðar. Elskið óvininn og allt það. En það sem ég er að segja í klausunni sem þú vitnar til er að kraftaverkabullið er allsendis ónauðsynlegt til þessara hluta.
Ekki er ég trúlaus Birgir, þótt ég taki undir það með þér að erfitt sé að negla það niður nákvæmlega hvað í trúnni felst.
Ekki finnst mér það erfitt. Trúin er fullvissa um það, sem menn vona, sannfæring um þá hluti, sem eigi er auðið að sjá. (Heb 11:1)
Hvernig er síðan hægt að vera ekki bókstafstrúar en samt túlka frásagnir biblíunnar í ljósi krists? Hvaðan færðu þetta ljós krists nema úr biblíunni? Kannski frá hagsmunaaðilum?
Hugprýði er fortakslaust eitt skilyrði þess, að lífveran fái lifað fullkomlega heilbrigðu og hamingjusömu lífi. Hjá dýrinu birtist þetta skilyrði í þeirri staðreynd, sem við nefnum eðlishvöt og er ein höfðuðorsök andlegrar og líkamlegrar heilbrigði dýrsins. Dýrið þekkir ekkert til óeðlilegrar hræðslu, það er að segja hræðslu á þeim sviðum þar sem er í rauninni alls engin hætta á ferðum. Óttaslegið dýr bregst sjálfkrafa til varnar samkvæmt eðilishvöt sinni. En ef dýrið bjargar sér úr hættunni fer það ekki að brjóta heilann um það í ótta og kvíða, hvenær hennar verði vart í nýjan leik, sé hún á annað borð liðin hjá. Dýrið missir ekki lífsfjör sitt og verður áhyggjufullt eða taugaveiklað vegna sífelldrar lífshræðslu eða feigðarótta.
Um manninn gegnir allt öðru máli. Hann lifir að miklu leyti í stöðugum ótta. Mjög oft er það í rauninni aðeins ótti við hugsaðar hættur eða ímyndaða örðugleika, sem alls ekki eiga sér stað eða munu nokkru sinni koma fyrir, sem fyllir huga hans. Hann óttast morgundaginn, hann óttast að hann geti ekki bjargað sér fjarhagslega; sá ótti getur jafnvel átt sér stað hjá mönnum sem eiga meira en nóg. Þeir óttast að missa aleigu sína. Sumir eru sífellt hræddir um að makinn sé þeim ekki trúr, jafnvel þótt slík hafi aldrei hvarflað að makanum. Sumir óttast að allt fari á kaf í regni og aðrir kvíða sífelldum þurrkum. Óteljandi fjöldi óttast umtal náungans, slúður og baktal - yfirleitt er varla sú aðstaða til að fólk óttist ekki eitt eða annað. Nú á tímum er stöðugur ótti um alla veröld við komandi stríð. Það er óttinn við aðra menn sem kemur fólki til þess að brjóta heilann um hvernig það fái náð mestum árangri í mannvígum og eyðileggingu. Mannkyninu skortir hugprýði og traust. Hugprýði er sá kraftur, sem sigrast á hatri, hefndarþorsta, æsingi, reiði og beiskju í eigin huga, jafvel þótt maðurinn verði að þola fyrir það háð og spott, jafnvel píslir og dauða.
Að manninum skortir hugprýði er hið sama og að hann skorti það sálræna líffæri sem á að halda sálinni heilbrigðri og eðlilegri. Jafnframt ætti þetta sama líffæri að vera aðalgrundvöllur heilbrigðis og eðlilegs lífs á efnislega sviðinu. Vanti mann fót, fær hann sér hækju. En ef hann vantar nú hinn þýðingarmikla eiginleika, hugprýðina, sem er ennþá meira áríðandi en fótur, hvað getur hann þá gert? Þá reynir hann að bæta úr því með hækjum, og þær hækjur sem hann reynir að bæta sér upp hugprýðina með, eru morðvopn. Mennirnir eru blátt áfram orðnir snillingar í að gera slíkar hækjur. Öll hin hugvitssamlegu morðtæki sem við þekkjum undir ýmsum nöfnum eru stórkostlegar hækjur sem mennirnir reyna að styðjast við, en þessi morðvopn munu aldrei geta leyst þá frá ótta og skelfingu, heldur þvert á móti. Óttinn hefur vaxið samhliða getunni til að skapa sífellt hugvitsamlegri morðvopn og meiri möguleika á margföldun drápstækjanna.
Maðurinn verður að nota vitsmuni sína á allt annan hátt, ef öryggi og friður á að verða í veröldinni. Hann verður að læra hugsa í samræmi við alheimslögmálin. Frumskógarlögmálið gildir aðeins í dýraríkinu sem maðurinn er í þann veginn að vaxa upp úr. Þar gildir réttur hins sterkasta og mannlífið nú á tímum er framlengt, skynsemi gætt líf frumskógarins. Dýrið verður aðeins óttaslegið í skamman tíma á stund hættunnar og lifi það hana af er lífsfjör þess hið sama eftir sem áður. En maðurinn, sem er hugsandi vera gædd ímyndunarafli, er óttasleginn bæði á undan og á eftir stund hættunnar, jafnframt því, sem hann ímyndar sér oft og tíðum að hann sé í hættu. Hann vill tryggja sér öryggi og varnir og notar vit sitt til þess að skapa þau vopn, sem gera ástandið aðeins ennþá hættulegra, án þess að hann geri sér það ljóst. Maðurinn getur hvorki varið sig né losnað við óttann, á meðan hann skýlir sér á bak við morðvopn og byggir líf sitt og réttarfar á ruddalegri valdbeitingu. Sérhver maður, sem vopnum beitir, snýr þeim í rauninni að sjálfum sér.
Segja má að það sé óttinn og kvíðinn sem kemur manninum til að breyta ranglega, og röng breytni skapar rangsnúna lífsskoðun. Maðurinn hyggur að vopn, auður og völd geti varið hann fyrir þeim hættum, sem ógna honum frá öllum hliðum; hann hyggur að honum takist að skapa frið með vopnavaldi. Ótti og áhyggjur valda ekki einungis taugaveiklun, heldur geta verið orsök alvarlegra líkamsmeina. Óttinn veldur skemmdum í blóðinu, sem veiklar líffærin og svifta þau mótstöðuafli gegn sjúkdómum. Líffærakerfið nærist ekki eingöngu á efnislegri fæðu, heldur einnig á hugsunum okkar. Allt vitundarlíf okkar hefur mikilvægu hlutverki að gegna. Öll vitundin er geislamyndað svið, þaðan sem orkustraumar geisla inn í atóm líkamslíffæranna og hlaða þau orku. Þau fjörga svo aftur elektrónurnar, sem blóðið og allt líffærakerfið er myndað úr. Ef geislamyndaða svæðið, þ.e.a.s. tómarúmið á milli öreindanna, fyllist neikvæðri orku og hún berst inn í líffærakerfið með blóðinu, getur maðurinn ekki lifað heilbrigðu og eðlilegu lífi.
Aðeins með því að losa huga sinn úr þessu ástandi, getur maðurinn losnað við ógn og skelfingu frumskógarins og tileinkað sér hina sönnu hugprýði. Hann verður að nota hugsun sína og dómgreind til þess að geta skilið ástæðurnar. Sá maður, sem hefur auðmjúkt hjarta, og raunverulega notar andleg vísindi í verki, hann mun einnig nota raunvísindi og kunnáttu á lífgandi og jákvæðan hátt. Hann mun einungis nota þau í þágu heildarinnar en ekki aðeins til að auðga sjálfan sig eða sigrast á öðrum. Og afstaða þessa manns til umhverfis hans mun gjörbreytast. Hroki, eigingirni, gort, dómsýki og löngun til að setja út á allt og alla mun smám saman hverfa út vitund hans. Það sem einlæglega leitandi manni veitist fyrst af öllu skilningur á, er að hann mætir náunga sínum alls staðar.
Geislamyndað tómarúm milli öreindanna? Sálræn líffæri? Hljómar eins og eitthvað sem mætti lækna með bleikum kvarskristalli, 200C af andarlifur og andarhjarta eða ef til vill særingaseremóníu.
Heilinn, sem móttakari sársaukans, skynjar engan sársauka sjálfur, en hefur sína eigin tegund af sársauka sem er andlegs eðlis og getur verið jafn þjáningarfullur og hvaða líkamlegur sársauki sem er, jafnvel verri. Vandinn við hinn andlega sársauka heilans er sá, að almennt tekst fólk ekki á við hann á réttan hátt, kunna það jafnvel ekki, en deyfa hann í staðinn með áfengi, lyfjum eða öðru boðefnasvindli.
"almennt tekst fólk ekki á við hann á réttan hátt, kunna það jafnvel ekki, en deyfa hann í staðinn með áfengi, lyfjum eða öðru boðefnasvindli."
Ertu með gögn til þess að styðja þetta álit þitt? Hvernig gæti annars "réttur háttur" við að takast á við sársauka hljómað?
En hvað varðar alla þessa hræðslu og sársauka, þá eru þetta hvorki meira né minna hentug tól til þess að komast af. Í örlítið flóknari menningu og samfélagsaðstæðum okkar í dag, virðist þessi tól ekki alltaf finna sér hentugan farveg.
Viðbragð við hættu sem hentaði lengi vel best, var einfaldlega það að forðast hana. Þú sérð hættu, og þá hleypurðu/stekkur frá/hvað annað sem kann að losa þig við hættuna. Einfalt, er það ekki?
Ef hin skynjaða hætta er hinsvegar til lengri tíma, geta myndast gríðarleg tilfinningaleg viðbrögð hjá þeim hrjáða, og það er það sem veldur virkilegum tilfinningalegum skaða, ólíkt hættu sem annað hvort líður hratt hjá, eða veldur dauða manneskjunar. Þetta er nefnilega hluti daglegs veruleiki sumra, ef taka má mark á þeim rannsóknum sem ég hef lesið um þessi málefni.
Annars get ég erfiðlega komið auga á það hvernig þessi hugleiðing kemur þessari grein við. Af komstu henni ekki á spjallborðið?
Snær skrifar: "Annars get ég erfiðlega komið auga á það hvernig þessi hugleiðing kemur þessari grein við. Af komstu henni ekki á spjallborðið?"
Manninum skortir hugprýði og traust. Grein heitir Trú=Traust? Hugleiðingin er í beinu framhaldi af vangaveltum höfundar. Þær vangaveltur er að vísu á þras og þrætu plani, en nú hef ég fært efnið upp á aðeins hærra plan, sem kannski skýrir hvers vegna þú átt í erfiðleikum með innihaldið ;-)
Vésteinn átti líka í erfileikum með innihaldið og gerðist "strámaður" og fór að tala um bleika kristala osfv., efni sem virðist vera honum hugleikið.
Maðurinn er huglaus skepna. Ótti hans er ímyndaður. Traust hans á sjálfum sér er blekking.
Danskur: Greinin mín fjallar ekki um traust. Lestu betur. Hún snýst um skilgreininguna á hugtakinu trú (í merkingunni guðstrú), skilgreiningu sem prestar og guðfræðingar eru duglegir að perverta upp sér í hag (að því er þeir telja).
Þessi grein er sett fram til að sýna þeim fram á hve óvarlegt er að endurskilgreina hugtök með þessum hætti. Innlegg þín koma þessu máli ekkert við og ég fæ ekki einu sinni séð að þau séu á neitt sérlega háu plani.
Þau eru greinilega rituð af "göfgi-þránni" einni saman. Meira um það síðar.
Birgir skrifar: "Uppeldi skóla og foreldra miðar allt að því að innræta okkur traust á náunganum og rjúfa ekki eiða sína og loforð, hlúa að ærunni."
Ekki veit ég hvaðan Birgir fær þessar upplýsingar um skólastarfið og barnauppeldi. Líkegast er að hann sé að bara að spinna þetta upp í leiðindum sínum og leit að einhverjum til að þrasa við. Hvaðan koma þessar upplýsingar Birgir? Og hvað er það sem veldur því að þessi upphafna sýn þín á veruleikanum bregst svo hörmulega? Hverjir rjúfa ekki eiða sína og loforð? Hverjir treysta náunganum? Það er ljóst að mikill skortur er á hugprýði og trausti en engin skortur er á þrasi og þrætum. Er uppeldi foreldra og skóla að bregðast? Kannski hefur Birgir aldrei verið í skóla og á engin börn sjálfur og veit ekkert hvað hann er að tala um?
"Kannski hefur Birgir aldrei verið í skóla og á engin börn sjálfur og veit ekkert hvað hann er að tala um?" Mér fannst tal þitt út í gegn fremur sjálfumglett og að þú setir þig á full háan hest, gulli sleginn. En eftir þessa setningu er mjög erfitt að taka þig alvarlega. Þetta yfirlæti og helgislepja er afar þreytandi. "Elskið friðinn og strjúkið kviðinn" er stutt samantekt á því sem Danskur hefur verið að segja. Þarf nokkuð að predíka meira en það ;)
Birgir skrifar: "Uppeldi skóla og foreldra miðar allt að því að innræta okkur traust á náunganum og rjúfa ekki eiða sína og loforð, hlúa að ærunni."
Maður sem skrifar svona er í rugli eða veit bara ekkert hvað hann er að tala um. Bullar bara! Hvaða skóla er Birgir að tala um? Grunnskólann á Akranesi? Látum Birgir svara þessu áður en Magnús Gé strýkur á sér kviðinn.
"almennt tekst fólk ekki á við hann á réttan hátt, kunna það jafnvel ekki, en deyfa hann í staðinn með áfengi, lyfjum eða öðru boðefnasvindli."
Og er þetta eitthvað betra? Er ekki bara meira rugl að finna í þessari staðhæfingu, ef eitthvað er? Það er þá kannski að þú þyrftir að líta í eigin barm?
Snær skrifar: "Og er þetta eitthvað betra? Er ekki bara meira rugl að finna í þessari staðhæfingu, ef eitthvað er?"
Já, þetta er miklu betra. Almenn neysla á áfengi og lyfjum er staðreynd en námskrá Birgis er ímyndun hans og hvergi til í skóla.
"Almenn neysla á áfengi og lyfjum er staðreynd en námskrá Birgis er ímyndun hans og hvergi til í skóla."
Kannski svo, en þú hefur samt sem áður brugðist algerlega á því að sýna fram á mál þitt. Þú heldur því fram að þú hafir rétt fyrir þér, en að hver sá sem þú ert ekki sammála hafi rangt fyrir sér. Hvar er rökstuðningurinn?
Danskur, ég átti ekki í sérstökum erfiðleikum með innihaldið hjá þér. Mér fannst það bara vera blanda af skáldskap og hjátrú, með smá slettu af kommon-sens með til að ljá raunveruleikabrag. Það sem ég sagði um kristalla og 200C af andarlíffærum var ekki strámaður heldur gamaldags, blátt áfram, sárasaklaust háð. Þegar þú talar um aðferðir til að takast á við andlegan sársauka, ertu þá að meina að við eigum að krjúpa fyrir gvuðsa gamla? Eða ertu að tala um áfallahjálp, samtalsmeðferð og þessháttar tilfinningaúrvinnslu? Eða, með öðrum orðun, ertu að stinga upp á jarðneskum eða ójarðneskum aðferðum til að jafna sig andlega?
Vésteinn skrifar: "Það sem ég sagði um kristalla og 200C af andarlíffærum var ekki strámaður heldur gamaldags, blátt áfram, sárasaklaust háð."
Allt það sem maður segir, það er maður. Áhugi þinn á "occult" endurspeglast í endurteknum skrifum þínum um þau málefni. Tilraun þín til að bendla mig við þessi áhugamál, er aðferð til að fá viðmælandann til að taka þátt í umræðu sem þú telur eftirsóknarverða. Háðið er allt á þinn kostnað og er í raun alvarlegt ef þér tekst ekki að komast upp úr þessari lágkúru.
Vésteinn spyr: "Þegar þú talar um aðferðir til að takast á við andlegan sársauka, ertu þá að meina að við eigum að krjúpa fyrir gvuðsa gamla? Eða ertu að tala um áfallahjálp, samtalsmeðferð og þessháttar tilfinningaúrvinnslu?"
Ég hef ekki skrifað neitt um aðferðir til að takast á við andlegan sársauka og tel að þú sért kominn fram úr sjálfum þér með þessum spurningum. Kannski ertu að rugla mér saman við einhverja aðra? Heilinn, sem móttakari hins líkamlega sársauka, skynjar engan sársauka sjálfur. Þessar andstæður eru nauðynlegar svo heilinn geti unnið vinnu sína að þessu leyti. Andlegur sársauki er þá eitthvað annað en líkamlegur sársauki. Ótti, kvíði og þunglyndi eru dæmi um andlegan sársauka. Hvernig sigrast maður á ótta? Með hugprýði! Hugprýði er sá kraftur, sem sigrast á hatri, hefndarþorsta, æsingi, reiði og beiskju í eigin huga, jafvel þótt maðurinn verði að þola fyrir það háð og spott, jafnvel píslir og dauða.Um það var ég að skrifa. Hvernig virkjar maður þennan kraft Vésteinn?
Í endurteknum skrifum mínum um occult efni? Ég hef reyndar ekkert sérstakan áhuga á occult. Ég hef hins vegar áhuga á fólki með áhuga á occult, og hvað kemur því til að hafa áhuga á því. Ég álít occult-dót vera hrein hindurvitni, og kerfisvillan sem fær fólk til að aðhyllast hindurvitni er tvímælalaust áhugavert viðfangsefni.
Tilraun þín til að bendla mig við þessi áhugamál, er aðferð til að fá viðmælandann til að taka þátt í umræðu sem þú telur eftirsóknarverða.
Nei, reyndar ekki. Ég er að gera meinlaust grín að þér með því að spyrða þig saman við fólk sem þú átt meira sameiginleg með en ég held að þú kærir þig um. Ef það er tilraun til einhvers, þá er það tilraun til að opna augu þín. Sá sem ekki tekur rökum gæti tekið skensi.
Ég hef ekki skrifað neitt um aðferðir til að takast á við andlegan sársauka og tel að þú sért kominn fram úr sjálfum þér með þessum spurningum.
Ég veit að þú varst ekki búinn að skrifa neitt um það og þess vegna spurði ég þig, í von um að fá þig til að gefa upp hvað næsta skref væri. Ef alkóhól og pillur eru að þínu mati slæmar leiðir til að fást við sársauka, hvaða leiðir telur þú þá vera góðar? Síðan nefndi ég tvö möguleg svör, sem ég lagði þér ekki í munn heldur spurði út í loftið hvort þetta skildi nú vera það sem þú hefðir í huga.
Hvernig sigrast maður á ótta? Með hugprýði!
Eða með fífldirfsku? Annars þekki ég ágætar leiðir til að sigrast á ótta og skal með ánægju deila þeim með þér. Í fyrsta lagi: Óttinn getur verið eðlilegt viðbragð við hættu. Ef stórt og blóðþyrst óargadýr hleypur froðufellandi að þér er ekki óeðlilegt að verða óttasleginn. Ef maður getur ekki sigrað dýrið þá er skynsamlegast að taka til fótanna. Þar er óttinn ekki vegna skorts á hugprýði, og þess utan hefur hann tekið völdin af skynseminni: Þvert á móti fara þar saman óttinn og skynsemin. Ótti er, m.ö.o., hið nytsamlegasta tæki til að koma okkur úr hættulegum aðstæðum. Hugsum okkur nú að við séum hrædd en að það sem við erum hrædd við sé ekki hættulegt í alvörunni. Hugprýði mundi þá vissulega koma sér vel, og við þannig ekki óttast það sem ekki væri ástæða til að óttast. Hins vegar er annað sem er betra, og það er vitnsekjan um það, hvort hætta er á feðrum eða ekki. Viti maður að það sé ekki hætta á ferðum brái óttinn vitanlega af manni. Hugprýði er góð og gegn, en hún á sér takmörk.
Hugprýði er sá kraftur, sem sigrast á hatri, hefndarþorsta, æsingi, reiði og beiskju í eigin huga, jafvel þótt maðurinn verði að þola fyrir það háð og spott, jafnvel píslir og dauða.Um það var ég að skrifa. Hvernig virkjar maður þennan kraft Vésteinn?
Það er góð spurning. Kannski að þú viljir svara henni sjálfur?
Rétt kíkti á efnið hér á undan, sá nokkrar skilgreiningar á hvað orðið trú merkir. Fyrir mitt leiti er það Biblían sem kemur með einföldustu skýringuna á trú, eða: "Trú er fullvissa, sannfæring um þá hluti sem eigi er auðið að sjá"
Ég held að það sé nokkuð til í þessu þar sem hægt er að heimfæra þetta á alla hluti sem við teljum okkur vita án endanlegra sannana fyrir fyrirbærinu.
lalli skrifar: "Trú er fullvissa, sannfæring um þá hluti sem eigi er auðið að sjá"
Upplýstur nútímamaður hefur glatað hæfileika sínum til að trúa. Kirkjurnar eru tómar. Prestarnir eru eins og niðurgreiddur landbúnaður.
Danski strámður: Ég tala um uppeldi skóla og foreldra. Uppeldishlutverk skólakerfisins er ómudeilt og þar fer fram öflug innræting réttlætiskenndar og samfélagsvitundar, þótt ekki séu endilega sérstakar kennslugreinar bókstaflega um þetta.
Um restina sjá svo foreldrar og forráðamenn.
Birgir! Þú skrifaðir: "Uppeldi skóla og foreldra miðar allt að því að innræta okkur traust á náunganum og rjúfa ekki eiða sína og loforð, hlúa að ærunni."
Þetta er bull! Uppeldi skóla og foreldra mætti gjarnan gera meira af þessu en gera það ekki. Þú ruglar saman óskhyggju þinni og raunveruleikanum. Skólinn elur á samkeppni og metingi milli einstaklinga. Foreldrar líka.
Þetta er ekkert bull. Þú þarft ekki annað en fletta nokkrum barnabókum til að sjá það. Skoðaðu líka barnaefni sjónvarpsstöðvanna. Þetta er einfaldlega gegnumgangandi í öllu uppeldi okkar. Heitir það ekki félagsleg festi?
Eða afhverju heldurðu að flestum okkar sé svo annt um æruna og forðumst að gera öðrum rangt til? Er það eitthvað að breytast kannski? Getur verið að þetta félagslega festi sé að rofna og innrætingin gangi meira eða minna út á það að olnboga sig áfram með öllum ráðum? Er það þetta sem þú ert að segja?
Samkeppni og metingur á milli einstaklinga og hópa er mótiveringin, bæði hjá nemendum og kennurum (og foreldrum). Innrætingin er "egosentrísk" og "við" hugsunin kramin undir "ég" hugsuninni. Þessu vitunarástandi mætti líka við rafgeymi þar sem mínus væri á báðum pólunum. Maðurinn er bara að nota helminginn af heilanum.
Talað og ritað tungumál, stærðfræðigeta, vísindaleg geta og rökræn hugsun er kennd í skólum og gert eftirsóknarvert með innrætingu í uppeldi. Meðvitund um tónlist, þrívíð form, listsköpun og innsæisgeta og ímyndunarafl, þarf fólk að þroska með sér utan skóla. Heilahvelið þar sem VIÐ - þeir sem afstætt miðað við mig búa í rúminu - eru skynjaðir sem aðrir einstaklingar, fær litla eða enga örvun í skóla. Heilahvelið þar sem ÉG - sem bý í efnis-líkamanum - er skynjaður sem eigin persóna, er hafið upp á stall þar sem það getur ekki fótað sig og ekki treyst neinum. Maðurinn verður að þjálfa nota vitsmuni sína á allt annan hátt, ef öryggi og friður á að verða í veröldinni.
Talað og ritað tungumál, stærðfræðigeta, vísindaleg geta og rökræn hugsun er kennd í skólum og gert eftirsóknarvert með innrætingu í uppeldi. Meðvitund um tónlist, þrívíð form, listsköpun og innsæisgeta og ímyndunarafl, þarf fólk að þroska með sér utan skóla.
Mér finnst þessi mynd sem dregin er hér upp af íslensku skólakerfi vera alröng. Nú veit ég hvar danskur var í skóla eða hve lengi en í mínum grunnskóla vorum við krakkarnir alltaf eitthvað að leika okkur við að mála, leira, smíða, vera í leikritum, semja sögur, syngja, læra á hljóðfæri og þar fram eftir götunum. Þegar í framhaldsskólann er komið þá geta menn valið sér nám við hæfi, t.d. listabrautir, ef áhugi er fyrir hendi.
Það er alls ekki svo að "hitt heilahvelið" sé vanrækt í skólakerfinu.
Í rauninni finnst mér skorta meiri raunvísindakennslu í grunnskólunum, en mér skilst að það hafi batnað mikið á undanförnum árum. Einnig mætti gera meira af því að kenna heimsspeki og gagnrýna hugsun á yngri skólastigum.
Lárus skrifar: "..í mínum grunnskóla vorum við krakkarnir alltaf eitthvað að leika okkur við að mála, leira, smíða, vera í leikritum, semja sögur, syngja, læra á hljóðfæri og þar fram eftir götunum."
Þetta staðfestir allt sem ég var að skrifa um skólakerfið, uppeldið og innrætinguna. Lárus trúir raunverulega að hann sé menntaður í þessum fræðum af því að hann lék sér við að mála og leira í grunnskóla. Það er ekkert skrítið að fólk vilji halda því fram að mat á list sé smekksatriði á meðan raunvísindi séu algild sannindi. Meðvitund og þekking á listsköpun og innsæi er almennt ekki til staðar.
Lalli: Skilgreining PSáls postula á trú er prýðilega góð. Ég minnist þess ekki að hafa séð í Biblíunni skilgreiningu á gagnrýnni hugsun.
Danskurinn: Jæja, hvernig virkjar maður þennan kraft?
danskurinn skrifar:
Upplýstur nútímamaður hefur glatað hæfileika sínum til að trúa. Kirkjurnar eru tómar. Prestarnir eru eins og niðurgreiddur landbúnaður.
Gott mál ef satt er. Þá vantar bara að þessi miðaldastofnun sé slegin af.
Hvað varðar skólakerfið, þá held ég að það sé lýðum ljóst að þar er margt og mikið að. Það er valdatóm í uppeldismálum. Foreldrar vinna of mikið og verja of litlum tíma með niðjum sínum, en ætlast til þess að skólar og leikskólar ali niðjana upp. Skólakerfið hefur ekki einu sinni leyfi til að ala börnin upp nema að sumu leyti. Sá kennari sem leyfir sér að hirta krakkana eins og foreldri er ekki lengi að fá ávítur, meðal annars frá foreldrunum. Þetta hefur að gera með of mikið vinnuálag, of mikla neyslu, og lág laun, of mikla firringu og sterka viðleitni flestra til að kaupa sig frá vandamálunum.
danskurinn skrifar:
Lárus trúir raunverulega að hann sé menntaður í þessum fræðum af því að hann lék sér við að mála og leira í grunnskóla.
Fallegur útúrsnúningur þarna.
Danskurinn skrifar:
Maðurinn er huglaus skepna.
Hvort er það sem okkur skortir: Hugur eða fífldirfska? Ég bæði hef, og mun í framtíðinni hafa nægilega hugdirfsku til þess að storka skynjaðri hættu hárrar hæðar, með því að stíga í smáar flugvélar sem fljúga með mig upp í háar hæðir, þar sem smæð mín og brothætta eru augljós.
Ef ég hefði ekki hugmynd um þau gögn er varða þessar háloftaferðir, né reynslu, beina og óbeina, myndi ég að öllum líkindum ekki leggja í slíka ferð undir neinum venjulegum kringumstæðum. Og væri það undir þeim kringumstæðum fullkomlega eðlilegt og rökrétt.
Danskurinn skrifar:
Ótti hans [mannsins] er ímyndaður.
Ótti er viðbragð. Það væri mjög afar óeðlilegt að ímynda sér slíkt bráðnauðsynlegt viðbragð. Orsök þess er hinsvegar vel hægt að ímynda sér: skynjuð hætta. Það er þá kannski að hætta sé skynjuð þar sem engin er. Slíkt er óhentugt, en ástæðurnar þurfa þá alls ekki endilega að vera órökréttar (sjá dæmið um flugvélina ofar).
Danskurinn skrifar:
Traust hans á sjálfum sér er blekking.
Traust: trú á að einhver eða eitthvað hegði sér og bregðist við á ákveðna vegu, þá venjulega hliðholla þeim er treystir.
Það væri hægt að sýna fram á það að traust sé ekki alltaf rökrétt, þó það sé vissulega til staðar. Ég efa það stórlega að fólk almennt blekki sig sjálft sig um það hvort það treysti sér eða ekki, þó það geri það kannski um eigið traustvirði.
Annars er sjálfstraust nauðsynlegt til þess að við gerum það sem við teljum okkur þurfa að gera. Annars fælum við okkur að öllum líkindum í húsum okkar, eða þá jafnvel í eymd og einveru. Sumir lifa já lífinu þannig, ef líf má kalla.
Danskurinn skrifar:
Birgir skrifar:Uppeldi skóla og foreldra miðar allt að því að innræta okkur traust á náunganum og rjúfa ekki eiða sína og loforð, hlúa að ærunni.Maður sem skrifar svona er í rugli eða veit bara ekkert hvað hann er að tala um. Bullar bara!
Á mínum barnsárum, fyrir allstuttu, var mér kennt ýmislegt um gildi sem þessi, og hversu viðeigandi þau teljast.
Í uppeldi var mér almennt kennt að auka við sjálfið. Auka eigið traust, allt fram að ákveðnum mörkum. Samstundis og loforð er brotið, eða önnur sjálf skaðast í nafni eigin sjálfs, tók einhverskonar refsing venjulega við. Þessu ferli hef ég tekið eftir annarsstaðar, með mismiklum árangri.
Svona fór innræting mín fram, en það hversu vel hún heppnaðist, í tilfelli mínum ásamt annarra, er hinsvegar umdeilanlegt. Meðal annars tel ég að mikilvægi þess að virða önnur sjálf séu börnum ekki alltaf innrætt eins vel og uppalendur myndu óska.
Danskurinn Skrifar:
Almenn neysla á áfengi og lyfjum er staðreynd en námskrá Birgis er ímyndun hans og hvergi til í skóla.
Neysla áfengis er almenn, en hvergi hefur þú á neina vegu sýnt fram á að hún sé almennt notuð sem illa hugsuð lausn vandamála og sársauka.
Sama gildir um lyf: Enginn rökstuðningur af þinni hálfu hefur komið fram sem bendir til þess að þessi neysla sé ónauðsynleg, og þá óviðeigandi í ljósið betri lausna.
Danskurinn skrifar:
Allt það sem maður segir, það er maður.
Hvað þá? Þessi alhæfing er svo gríðarlega fölsk og asnaleg, að hún hefur komið mér algerlega í opna skjöldu. Svo ekki sé minnst á það hversu barnaleg hún er.
Annars sé ég ekki hvernig þér tekst að skilja það úr háði Vésteins, að hann vilji bendla þig við einhvert kukla eða yfirnáttúrutrú.
Við efahyggjumennirnir höfum augljóslega meira eða minna einhvern áhuga á yfirnáttúrutrú og/eða fólkinu sem stundar hin ýmsu afbrigði af henni, þar sem að slíkt kemur við málefnum er varða okkar daglegu líf, getur haft ótalin áhrif á þau og annarra.
Þykir þér það með öllu óeðlilegt?
Danskurinn skrifar:
Það er ekkert skrítið að fólk vilji halda því fram að mat á list sé smekksatriði á meðan raunvísindi séu algild sannindi.
Nú veit ég ekki hvað fólk almennt "vill" halda fram, en raunvísindi fjalla um algild sannindi, en eru ekki með öllu sannindi í sjálfum sér.
Heldur þú að sönn (ef slíkt er til) "meðvitund og þekking á listsköpun og innsæi" skapi raunhæft mat á listaverkum sem er með engu móti smekksatriði?
Hversu mikla meðvitund, þekkingu og innsæi á öllu því er kallast list þeir listarýnar sem veittu verðlaun fyrir autt herbergi með blikkandi ljósaperu búi yfir? Eða hefur þú ekki þá eiginleikana sem nauðsynlegir eru til þess að dæma um slíkt?
Það er á nóttum sem þessum, þegar ég er allt of þreyttur til þess að vera að svara hér inni, sem ég pirrast á því að geta ekki lagað eigin innsláttarvillur.
Snær skrifar: "Við efahyggjumennirnir höfum augljóslega meira eða minna einhvern áhuga á yfirnáttúrutrú og/eða fólkinu sem stundar hin ýmsu afbrigði af henni, þar sem að slíkt kemur við málefnum er varða okkar daglegu líf, getur haft ótalin áhrif á þau og annarra. Þykir þér það með öllu óeðlilegt?"
Ég sé lítinn mun á áhuga ykkar og hinna sem þið gagnrýnið. Þess vegna fór ég að skrifa á Vantrú. Rétt eins og í stjórnmálum getum við verið með og á móti. Ég sé lítinn mun á vinstri og hægri. Þetta er allt saman fólk sem vantreystir náunganum. Fólk sem er tilbúið að leysa úr ágreiningi sínum með ófriði og jafnvel ofbeldi. Þið kallið ykkur "efahyggjumenn" sem er broslegt, því ég sé hvergi að þið efist um eigið ágæti.
Snær skrifar: "Nú veit ég ekki hvað fólk almennt "vill" halda fram, en raunvísindi fjalla um algild sannindi, en eru ekki með öllu sannindi í sjálfum sér. Heldur þú að sönn (ef slíkt er til) "meðvitund og þekking á listsköpun og innsæi" skapi raunhæft mat á listaverkum sem er með engu móti smekksatriði?"
Raunhæft mat á raunvísindum og list er augljóslega sama raunhæfa matið. Nemandi í grunnskóla situr og reiknar og stundar með því raunvísindi á því stigi sem hæfir getu hans. Ekki ætti að vefjast fyrir kennara að leggja raunhæft mat á þessa vinnu. Það mat tekur í dag mið af viðfangsefninu og einnig samanburði við aðra nemendur. Sama raunhæfa matið fer fram á nemanda sem stundar listnám. Í hvorugu tilfellinu verður hægt að útiloka persónulegt mat og smekk þess sem metur. Með auknum þroska og flóknari viðfangsefnum breytist matið ekki úr raunhæfu mati í smekksatriði.
Nú hafa margir menn sannfært sjálfa sig og aðra um að raunvísindi séu hafinn yfir gagnrýni og að menn muni að lokum geta reiknað út "sannleikann". Allt annað má vera breytilegt smekksatriði eða tíska. Ekkert bendir til þess að þetta sé rétt. Einhver sagði að "Sérhver tilfinning, sérhver hugsun, draumur, gjörð og líkamleg starfsemi í vöku og svefni lífs okkar er stjórnað af heilanum og hinu fjölþætta neti af taugum sem teygja sig til hvers hluta líkama mannsins. Það er í raun í heila okkar sem líf okkar er skynjað og á sér stað, jafnframt er það ákvarðað af starfsemi heilans. Þrátt fyrir þessar staðreyndir vita flest okkar meira um bílinn sinn og pípulagnirnar í húsinu sem við búum í, en um starfsemi heila okkar og hvernig við hugsum, skynjum og hreyfum okkur, en tilfinningalíf okkar kann að vera stærsta ráðgátan. "
Mig minnir að gúrúinn í Karate Kid I og II hafi verið með svipaða heimspeki og "danskurinn" kynnir hér fyrir okkur! Mjög fyndið ;-)
Ernst Fischer um listþörfina: "Náttúrulega vill maðurinn vera meir en hann sjálfur. Hann vill vera heill maður. Honum nægir ekki að vera bara einstaklingur. Hann vill burt frá molum einstaklingsverunnar til einhverrar "heildar", sem honum er óljós grunur en þó mikil þörf. Hann þráir lífsfyllinguna, sem einveran meinar honum, vill einfaldan heim og réttlátan, heim sem hefur tilgang. Hann neitar því að éta sjálfan sig upp í fallvaltri og tilgangslausri einsemd og vill geta skírskotað til einhvers, sem er meira en "ég", einhvers sem stendur utan við hann sjálfan og skiptir hann þó máli, einhvers sem liggur utan við takmarkanir hans. Hann blátt áfram hungrar eftir því að gleypa heiminn í sig, meðtaka veröldina. Í vísindum og tækni rekur hann sitt fróðleiksþyrsta og veraldarhungraða sjálf út til fjarlægra stjarna og inn í huliðsheima atómkjarnans, í listinni er takmörkuð sjálfsvitundin að leita að samruna við félagslega tilveru. Þar leitast maðurinn við að gera einstaklinginn sinn að félagsveru. Væri maðurinn í eðli sínu einstaklingur og annað ekki þá væri þessi löngun hans óskiljanleg markleysa."
Sigurður Ólafsson skrifar: "Mig minnir að gúrúinn í Karate Kid I og II hafi verið með svipaða heimspeki og "danskurinn" kynnir hér fyrir okkur! Mjög fyndið ;-) "
Það er annað hvort fyndið eða sorglegt að "menntamaður" skuli hafa bandarískra afþreyingarlist svona ofarlega í minni sínu. "Garbage in, garbage out"
Ætlarðu að ræða við okkur um málin, eða þykir þér það vænlegri kostur að uppfræða okkur um hið marklausa heimsspekibull sem þú virðist nærast á?
Vésteinn skrifar um kirkjuna: "Þá vantar bara að þessi miðaldastofnun sé slegin af."
Það er kannski full mikið ofbeldi Vésteinn? Þó landbúnaður sé niðurgreiddur er óþarfi að slá hann af. Kirkjan sem fyrirbæri á alveg rétt á sér. Hún verður samt að átta sig á því að afurð hennar er ekki lengur almenn trú fólks á það sem hún predikar ( eins og upphaflega stóð til), heldur ofaldir fégráðugir prestar sem standa vörð um völd og eignir stofnunarinnar. Upp til hópa eru prestar einhverjar verstu fyrirmyndir kristilegs hugarfars sem hægt er að finna. Það er því óþarfi að slá kirkjuna af, hún er sjálfdauð. Baráttan um eignir hennar verður lokaniðurlægingin.
Öll vitundin er geislamyndað svið, þaðan sem orkustraumar geisla inn í atóm líkamslíffæranna og hlaða þau orku. Þau fjörga svo aftur elektrónurnar, sem blóðið og allt líffærakerfið er myndað úr. Ef geislamyndaða svæðið, þ.e.a.s. tómarúmið á milli öreindanna, fyllist neikvæðri orku og hún berst inn í líffærakerfið með blóðinu, getur maðurinn ekki lifað heilbrigðu og eðlilegu lífi.
Nú, er þetta ekki úr Karate Kid I eða II? Gæti hafa verið í Star Wars myndunum, jú líklega úr þeim. Þar er það einmitt "The Force" sem virkar í "tómarúminu á milli öreindanna" og er að sjálfsögðu mjög "jákvæð" orka, nema þegar menn villast inn á "the dark side of the force", eins og þessi Svarthöfði þarna, þá er orkan náttúrulega mjög neikvæð!
Haltu bara áfram að fræða okkur um þetta, danskur, mjög gaman að lesa skrif þín, þau bjarga alveg deginum!
May the force be with you!
Sigurður! Úr hvaða amerísku bíómynd kemur þetta?
Hin sjáanlegi Alheimur, sem er talinn vera um 14 þúsund milljón ára gamall, er talinn innihalda um 100 þúsund milljón vetrarbrautir, sem nú hafa verið kortlagðar af vísindamönnum. Þetta er heildarmynd af uppsöfnuðum vetrarbrautum sem mynda veggi í formi sem svipar til sápufroðu, þar sem allt að 400 til 600 milljón ljósára tómarúm er sumsstaðar á milli bólu-veggjanna. Þykir nú víst að það sem við sjáum í formi ljóss í Alheiminum sé einungis um 10% alls efnis hans en það er einungis það atómkjarnaefni sem sendir frá sér ljós í sólarbruna, en um er að ræða 90% meira efni sem ekki sendir frá sér ljós og sést því ekki. Þetta er svo kallað myrkt-efni og myrk-orka. Einhverstaðar í einhverjum vetrarbrauta-veggjum Alheimsins er svo vetrarbrautin okkar með sínar 100 þúsund milljón sólir og sólina okkar utarlega í einum spíralarm hennar. Sólkerfi okkar er því aðeins ofurlítið sandkorn í öllu þessu Alheimshafi, en í raun missa hér allir stærðar-samanburðir marks. Einungis er um tvennt að ræða í raunveruleika Alheimsins. Það er annarsvegar rúm, sem stundum er kallað ekki neitt eða vakúm og hinsvegar efni, sem einnig kemur fram sem orka; annað er ekki til. Grunnurinn að raunveruleikanum er því þetta tvennt: rúm og efni, en gott er að vera meðvitaður um að efnis- og orkuheimurinn kemur út úr rúminu, eða ekki neinu. Má segja að hann hafi stokkið út úr rúminu og sé hið eina sem við fáum 100% frítt. Það er því rúmið sem er hið upphaflega orsakasvið alls; fyrsti raunveruleiki Alheimsins.
Forrest Gump?
Nei annars, best að hætta þessu gríni!
Annars byrjar þessi fræðslustúfur þinn ágætlega, danskur, en virðist þynnast út í eitthverja bullfroðu þarna í lokin. Gætir þú t.d. útskýrt þetta: "gott er að vera meðvitaður um að efnis- og orkuheimurinn kemur út úr rúminu"?
Sigurður Ólafsson skrifar: "Haltu bara áfram að fræða okkur um þetta, danskur, mjög gaman að lesa skrif þín, þau bjarga alveg deginum!"
Það er gott að geta gert eitthvað fyrir þig Sigurður.
Það er til ein saga um mann sem hét Goldberg og gat ekki sofið. Hann var nú orðin veikur og lét senda eftir J.S. Bach og bað hann um að bjarga nóttinni og svefninum. Meistari Bach samdi þá 21 (eða 23) tilbrigði við hægferðugt lag og lék það síðan fyrir hinn svefnlausa Goldberg greifa, sem við frumflutninginn sofnaði værum blundi og vaknaði svo ævarandi þakklátur. Ekki einungis fékk hann svefnin aftur heldur öðlaðist nafn hans eilífan sess í mannkynssögunni, vegna þess að þessi tilbrigði Bach eru mikil meistarasmíði og leikið mörg þúsund sinnum daglega um allan heim, 300 árum eftir frumflutninginn. Nú hef ég gert enn meira fyrir þig Sigurður og bent þér að tónverk sem vert er að hafa í vitund sinni. Ef þú hlustar á það hvefur kannski þessi ameríska bíóleðja út úr hausnum á þér. Ég mæli með Glen Gould upptökunni, hinni fyrri ;-)
Sigurður spyr: "Gætir þú t.d. útskýrt þetta: "gott er að vera meðvitaður um að efnis- og orkuheimurinn kemur út úr rúminu"?"
Einungis er um tvennt að ræða í raunveruleika Alheimsins. Það er annarsvegar rúm, sem stundum er kallað ekki neitt eða vakúm og hinsvegar efni, sem einnig kemur fram sem orka; annað er ekki til. Ef þú getur ekki útskýrt fyrir mér og sjálfum þér hvernig rúmið kemur út úr efninu, skaltu reyna hugsa um hvernig efnið kemur út úr rúminu. Ef það gengur ekki heldur, hlustaðu þá á Golberg tilbrigðin á meðan þú veltir þessu fyrir þér. Hafðu svo samband seinna ;-)
Ekki bregðast mér núna, danskur, þú sem varst kominn á svo gott flug. Vertu nú svo góður að útskýra hvernig efnis- og orkuheimurinn "stökk út úr rúminu", vonandi þó ekki öfugu megin :) Ég hlusta á Jóhannes á meðan ég bíð.
Sigurður skrifar: "Vertu nú svo góður að útskýra hvernig efnis- og orkuheimurinn "stökk út úr rúminu",.."
Ég skal gera það Sigurður minn, en fyrst verður þú að hlusta á Bach/Gould og gefa skýrslu. Hvernig stekkur tónverkið út úr hausnum á Bach? Af hverju hætta menn ekki að spila svona gamalt dót?
Félagi danskur, þú misskilur spurningu mína. Ég spyr um ÞINN skilning á þessu "stökki" efnis og orku út úr rúminu, eins og þú orðar það svo skemmtilega. Hér á ég aðeins við "tæknilegar" staðreyndir, ekki heimspekilegar vangaveltur. Gætir þú svarað þessu í stuttu máli, eins og þú varst reyndar byrjaður á. Þú virtist nefnilega missa þráðinn í lok "smásögu" þinnar sem endaði í nokkurri vitleysu og virðist nokkuð vanta upp á skilning þinn í þessum efnum. Ég spyr þig því að svara upphaflegri spurningu minni, eða er það þér ofviða?
Hvað þá? Af hverju í ósköpunum er verið að ræða um efni, rúm og orku, Goldberg afbrigðið af verki eftir J.S. Bach, og Bandaríska afþreyingarmenningu? Hvernig kemur þetta umræðunni að ofan við, hvað þá upphaflegu greinarskrifunum?
Sigurður skrifar: "Ég spyr þig því að svara upphaflegri spurningu minni, eða er það þér ofviða?"
Nú er það ekki sjálfgefið að ég hafi tíma til að útskýra svo flókinn hlut fyrir manni sem er með hausinn fullan af amerískri bíódellu. Þess vegna vil ég endilega að þú hreinsir á þér vitundina með Bach þvottaefninu sem ég benti þér á. Það er kannski til of mikils mælst ?
Efni Alheimsins kemur úr svokölluðum V-pólum, núllorku tómarúmsins. Fastefnishluti alheimsins er byggður upp úr fjórum tegundum öreinda: Fiseind, rafeind, upp-kvark og niður-kvark og er fiseindin einungis afgangur úr sólarbruna sem síðan þeytist um rúmið.
Til að skila þetta betur verður að skoða heilastarfsemina en vitundarsviðið er rafsegulsvið sem þýðir að samsetning þess er í formi ljóseinda. Vitundarbylgjusviðið er ein fremsta ráðgáta heilastarfseminnar.
Þegar rafsegulsvið vitundarbylgju heilans er skoðað, þá erum við í raun komin inná vettvang skammtafræðinnar. Skammtafræðin er vísindagrein sem fæst við grundvallareiginleika orku, efnis og rúms og þar eru skilgreindar fjórar tegundir orku: rafsegulorka, veiki kjarnakrafturinn, sterki kjarnakrafturinn og aðdráttaraflið. Samkvæmt þessum fræðum hefur svo hvert orkusvið sína ákveðnu orkueind, eða orkuskammt, sem flytur með sér orkusviðsvirknina. Er orkueind rafsegulsviðsins ljóseindin og er hún öðruvísi en allar aðrar öreindir sem þekktar eru í öreindafræðinni, þar sem hún er í raun tvær eindir í senn. Ljóseindin er bæði efniseind og um leið sín eigin andefnis eind. Hún er því eina fyrirbrigðið sem er báðir raunveruleikar efnis, eða þá að hún er að stökkva með ofsahraða fram og til baka á milli þessara raunveruleika.
Takk fyrir þessa "fræðslu", danskur, þetta svarar þó ekki spurningu minni. Má ég spyrja enn og aftur: Hvað þýðir þessi furðulegi texti:
...gott er að vera meðvitaður um að efnis- og orkuheimurinn kemur út úr rúminu, eða ekki neinu. Má segja að hann hafi stokkið út úr rúminu og sé hið eina sem við fáum 100% frítt.
Bach er ágætur, svolítið ófrumlegur (stal oft frá öðrum tónskáldum, blessaður) og byggði tónlist sína á númerólógíu og öðru kukli, fremur en þeim skapandi krafti sem einkenni önnur og betri tónskáld. Kallin er full stífur fyrir minn smekk og of intellektúal til að vera áhugaverður. Má ég þá frekar biðja um Vivaldi!
Snær, það er sjaldgæft að fá snilling eins og danskinn í heimsókn hingað, leyfum honum að njóta sín :)
Herra danskur, kommentakerfið á Vantrúarvefnum er ætlað til þess að ræða efni greinanna og það sem tengist þeim beint. Viljir þú ræða aðra hluti á þessum vettvangi ættir þú að nota spjallborðið.
Með því að dæla inn kraðaki af kommentum sem tengjast einungis óbeint efni greinanna ertu í raun að spilla fyrir umræðum um greinarnar sjálfar.
Já gott fólk, þessi umræða er komin svo langt út á tún að ég loka fyrir frekari færslur hér í bili. Bendi á spjallið.
Lokað hefur verið fyrir athugasemdir við þessa færslu. Við bendum á spjallið ef þið viljið halda umræðum áfram.
skúli - 20/08/04 17:19 #
Ekki er ég trúlaus Birgir, þótt ég taki undir það með þér að erfitt sé að negla það niður nákvæmlega hvað í trúnni felst.
Kannske fer þar betur að styðjast við ákveðið svipmót heldur en nákvæmar skilgreiningar?
Bókstafstrúaður er ég a.m.k. ekki. Ég er ekki trúaður í þeirri merkingu að ég telji mig vita og skynja vilja Guðs og alla hans fyrirætlan. Frásagnir Biblíunnar túlka ég í ljósi Krists.
Umræður þær sem þú síterar eru um réttmæti þess að halda óvísindalega sönnuðum staðhæfingum að börnum. Þegar þið lituð á slíkt sem yfirgang - já og jafnvel mannréttindabrot - benti ég á fjölmargar hliðstæður slíkra frásagna. Skemmtilegar sögur og ævintýri afgreiðir þú sem lygi og er því rétt að skoða alla umræðu um leikskólapresta í því ljósi.
Eða er ég að misskilja? Birgir, kallar þú þá lygara sem ekki setja fyrirvara á undan skemmtilegum sögum og ævintýrum sem þeir segja börnum? Gott að hafa það á hreinu því þá geta allir réttmætt þenkjandi menn geta vegið boðskapinn og metið m.t.t. þess.
Mér var í mun að finna hinar sammenningarlegu forsendur þess að kynna börnum þennan arf sem Biblíusögurnar eru. Þess vegna leitaði ég (í víðsýni minni og ríkum skilningi á mannanna högum!) að nútral hliðstæðu. Nefndi ég ekki líka þjóðtrúna þarna?
Ég er í engum vafa um það að boðskapur Biblíunnar bætir siðferði einstaklinga og þjóðar. Ég hef sjálfur mikla reynslu af slíku trúboði og veit hversu mikilvægt það er að miðla þeirri siðferðislegu fyrirmynd sem Kristur er - bæði í orði sínu og verkum. Fyrirmyndir eru dýrmætar og Kristur er þar ein hin mikilvægasta.Finnst þér líklegt að ég sé trúlaus? Finnst þér kannske líklegt að mig varði nokkurn skapaðan hlut um hvað þér finnst ;>)? Að minnsta kosti hef ég aldrei kært mig um að stimpla ykkur einhverjum trúarstimpli og mun vart fara að ástunda slíkt í nánustu framtíð.