Tilgáta

Fyrir hálfum öðrum áratug fór ég í Háskólabíó að sjá dávald einn merkilegan skemmta. Eitt af trixunum hans var að segja manni, sem hann var í þann mund að vekja upp úr leiðsluástandi, að fara til sætis síns, sem alraknaður úr roti væri, en um leið og dávaldurinn tæki upp sígarettu og gerði sig líklegan til að kveikja í henni ætti hinn dáleiddi að spretta úr sæti sínu, æða upp á svið og stoppa athæfið af, rétt eins og lögga eða brunavörður.

Mér kemur þessi atburður iðulega í hug þegar ég rek augun í málflutning frelsaðs fólks. Þessi mannskapur virðist ekki hafa snefil af sjálfstæðri hugsun, heldur setur í gang einhverja klisjuvél eins og eftir pöntun í hvert sinn sem tilefni virðist til.

Það er greinilegt að það á sér stað markviss forritun í safnaðarstarfi hinna "frjálsu" safnaða. Ég geri það hér með að tilgátu minni að það sem raunuverulega sé hér á ferðinni sé dáleiðsla. Munurinn á skemmtidáleiðslunni í Háskólabíói og hinni kristilegu er hins vegar sú að predikaradáleiðendurnir smella aldrei fingrum svo hinn dáleiddi vakni úr rotinu, heldur senda hann eins og hvern annan róbóta út um borg og bý að þylja upp þvæluna.

Og því er ekki annað að gera í stöðunni en reyna að vekja þetta fólk upp: Halló trúmaður! Þú ert í dáleiðslusvefni og talar upp tóma steypu. Vinsamlegast raknaðu úr rotinu um leið og þú sérð nafnið Birgir Baldursson letrað með rauðu hér að neðan.